Twee regenbogen

Mijn oudste kleinzoon - oudste: hij is nog net geen vijf jaar - heeft nieuwe kleurpotloden gekregen: 'funtastic' heten die op de verpakking. Maar hij ziet al de kleuren en noemt ze regenboogpotloden: wie zal iets inbrengen tegen de associatieve logica van een kind? En hij doet wat verwacht kan worden: een regenboog tekenen. Jonge kunstenaar aan het werk: rechtsboven een mooie gele zon, een veelkleurige regenboog, met kleuren niet helemaal in de juiste volgorde - maar een kniesoor die daarom maalt. Een menselijke figuur loopt onder de regenboog door, als ware dat een triomfboog, een hoogst eigenaardige mens trouwens. Gele ledematen, het is een indiaan! Blauw lichaam: het is een smurf! Bruin hoofd: een Belg van vreemde afkomst.  Een brede mond heeft hij, daarboven twee ogen en daarnaast dan een joekel van een neus: de waarneming is correct, de weergave doet in het allerbeste geval aan Picasso denken! Of dacht Mil in zijn argeloosheid dat de Denisovamens of de Neanderthaler er zo uitgezien moet hebben? Zelf vind ik dat eerder onwaarschijnlijk, zo niet onmogelijk. Maar, tot besluit, een mooie, leuke tekening is het alleszins, want ze is van Mil, mijn kleinzoon! Objectiever kan ik echt niet zijn!

Mil de Munnynck, Wit landschap met regenboog

Mils 'Wit landschap met regenboog' deed me onmiddellijk denken aan Kunstenfestival Watou 2018, waar ik ook een artistieke regenboog heb gezien. Van de Duitser Franz Schmidt (°1980) was die: de volgorde van de kleuren is ook eerder fantastisch, en de boog zelf is maar de helft van wat hij hoort te zijn. Maar netjes binnen de lijntjes blijft Schmidt wel. Dat is Mil nu met veel overgave en tongpuntje buiten aan het leren, zijn motoriek van handen en armen onder controle te houden. Het lukt hem al aardig, letterlijk dan, want figuurlijk binnen de lijntjes blijven dat heeft hij nog niet onder de knie. Hoe zou hij ook, hij kent nog lang niet alle lijntjes die hij over een aantal jaren wordt geacht niet te overschrijden: iemand beschaven (opvoeden noemen we dat) is een gestaag werk van lange adem. Dat gold trouwens ook voor Franz Schmidt, en kijk eens wat dat opgeleverd heeft. Dat werk van Schmidt heet trouwens 'Somewhere'. 'Over the rainbow' denk je er dan bij. En voorbij de regenboog zie je dan groene bomen, rode rozen, blauwe hemels en witte wolken, een wondermooie wereld. Dat zegt Mil met zijn tekening ook: blij, optimistisch en onschuldig is die, zoals die van een kleuter hoort te zijn. 'Optimism' is dan nog geen 'moral duty', het is gewoon de enige manier van zijn, het paradijs! En ook leuk voor de grootouders.

Franz Schmidt, Somewhere

Mil en Vic, zijn kleine broertje, aan de maaltijd

** Over de ogen en de neus: een trouwe correspondent ziet in die joekelige neus eerder een oor, wat veel logischer is. Niet elke recensent is even onderlegd.