De klaprozen van Lau de Vries

Afgelopen week, van 15 tot 23 februari kon je in Campus Blairon Turnhout naar een kleine tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog gaan: 'Nooit meer oorlog herdenken' heette die. Het was een initiatief van 'demens.nu', en het 'Huis van de Mens - Turnhout' werkte natuurlijk vol overtuigend mee. Of het storm gelopen heeft, weet ik niet, maar dat het een lovenswaardig evenement was, daar ben ik wel zeker van.

Er waren ook 6 schilderijen van Lau de Vries te zien: antioorlogswerken zijn het, met telkens een klaproos erin verwerkt: zeggen dat de 'poppy' voor vrede staat, is water naar de zee dragen. Ondertussen: kleine interessante doeken zijn het. Zeer geslaagd vind ik 'Explosie': een klaproos ontploft, en laat onder andere veel bloed en scherven achter, of hoe tere schoonheid door oorlog finaal vernietigd wordt.

Explosie

'In Vlaamse velden' toont op de voorgrond klaprozen en andere begroeiing, maar die staan voor een drukkend rode heuvel, waarop een dode boom en waarboven een grijze hemel: leed verdriet, dood in een eenvoudig beeld dat mij echt raakt.

In Vlaamse velden

Rood komt ook in het volgende schilderij terug, in de bakstenen muren - of wat daarvan overblijft - en in de klaproos die ook niet meer ongedeerd is, maar ze is er nog en niet ontploft: veel krijgt de oorlog kapot, maar niet alles, niet de allerlaatste hoop.

War Poppy tussen het puin

Er hing nog een schilderij met een klaproos, maar dat had dit keer niet met oorlog te maken: 'Amaryllis' heet het, en achter de klaproos zie je de tekst van 'Zeer kleine speeldoos', een gedicht van Paul van Ostaijen tot de kleine Amaryllis gericht: zij is te speels en wordt daarom op het einde van het vers 'wijsneus' genoemd. Twee bloemen voor de prijs van een, zou je kunnen zeggen, en dan krijg je nog een vrolijk kunstwerk nog ook.

Amaryllis


Besluit: Laus klaprozen zijn zeker en bezoek en het zorgvuldig bekijken waard. Jammer dat ze alweer weg zijn.