Coronawandeling in het Vennengebied.

Wat doe tegenwoordig als je als opa zeventigplusser bent? In ieder geval niet naar je kleinkinderen gaan, want je behoort tot het kwetsbare deel van de bevolking. In het andere iedere geval niet in alle eer en deugd een tripel gaan drinken in een deftig etablissement, want die zijn allemaal gesloten: veel mensen bij elkaar kan niet meer. Vriend Yves komt met het idee: een wandeling in het Vennengebied, de natuur in, want er mag verondersteld worden dat die nog virus- en ziektevrij is. We vertrekken in de Dombergstraat aan het Bels Lijntje, een probleemloze geasfalteerde weg. Een vijftal kilometer zal ons tochtje duren, schat ik, want veel meer wil Yves niet lopen: hij is ook geen achttien meer. Ik wil best meer afstand verhapstukken, maar ik heb makkelijk praten: ik wandel al zittend in mijn scootmobiel, en dan is het makkelijk sportief te zijn.

Wij dus het Bels Lijntje op: veel groen is er nog niet te zien, bijna helemaal geen. Het is inderdaad nog winter. Hoewel! We horen de tjiftjaf, even later een kievit, aan de Klotteraard grutto's, en tegen het eind van de uitstap zien we snippen komen aanvliegen en landen in een weiland: veilig ver genoeg van ons, want snippen dat zijn schuwe vogels, meneer. En omgewaaide bomen, daar heeft de winter ook voor gezorgd: berken vooral, want die blijken niet zo stoer en sterk als het bronsgroen eikenhout. 'Semper excelsior' denken wij, en we beklimmen de uitkijktoren, waar het op 12 meter hoogte best waait: de wind huilt in de open constructie die de toren is. We hebben eerst het vlakke water beneden, dan het uitzicht over het water en de verdere omgeving: altijd de moeite.

De vlakke Klotteraard

Vanaf de toren zie je pas hoe hoog het ven staat: op de overgang tussen Kleine en Grote Klotteraard merk je dat de weidepaaltje netjes in het water staan: dat had ik nog nooit gezien. Ik had al dat gevoelen, en het is ook echt: het heeft echt veel geregend deze winter!

Een beetje panorama, met weidepaaltjes die aan een overstroming doen denken

De voorspelde zon geeft voorlopig echter niet thuis, het blijft grijsjes, niet dreigend, maar toch. Maar ook dan laat het ven zich van zijn fotogeniekste kant zin: bomen ondersteboven!

Fotogenieke Klotteraard

Op onze terugweg zien we toch wat kleur: drie witte zwanen in een groen weiland! Eentje lijkt al genoeg gerust te hebben: ze staat op, en strekt de nek, tegen haar gezellen teken doend van 'Komaan, jongens, we moeten iets gaan doen!' Vijftig meter links van die opstandeling waren net met enig gekwetter een tiental snippen geland: waarschijnlijk hadden die de platte rust verstoord.

Een opstandeling en twee lauwe soortgenoten

Op het einde van onze wandeling probeert de voorspelde zon er toch nog door te komen: het lukt haar nog niet helemaal, maar het wordt lichter, en samen bedanken Yves en ik Laura voor haar edoch late inspanning. We kijken terug op weer een goed bestede coronadag: wat wenst een mens nog meer!

Laura probeert zich door de wolken te wringen