MS-reis naar Egypte
Nooit eerder vertoond en nooit eerder georganiseerd: een reis speciaal voor ms-patiënten en hun persoonlijke begeleiders, voor een week naar Egypte (Luxor), waar het bovendien behoorlijk veel warmer is dan tijdens onze hete zomers van vorige jaren. Maar de reis werd op stapel gezet, en inderdaad gemaakt, en we hebben er van genoten.
9 september: Zaventem – Luxor, waar New Winter Palace Hotel op ons wacht, vlak naast het oude winterpaleis van koning Farouk, die daar tot 1952 de plak heeft gezwaaid en toen bedankt werd voor onbewezen diensten. Die worden nu gepresteerd door een presidentendynastie die nu sinds 1981 geleid wordt door Hosni Moebarak, langzamerhand oud en ziekjes, maar als opvolger heeft hij blijkbaar nog een zoon in het vuur liggen. De oeroude traditie van de farao’s leeft nog. Maar wij kwamen dus voorspoedig aan in ons winterpaleis.
Je ziet er ook veel, in dat oude Egypte, in de omgeving van Luxor, in de buurt van de antieke hoofdstad Thebe. Reusachtige tempels, of de zeer indrukwekkende resten ervan: die van Karnak, ’s avonds met klank- en lichtspel, die van Luxor, ’s avonds prachtig verlicht, de overblijfselen van de 2 kilometer lange laan tussen beide tempels, afgeboord met twee rijen sfinksen, wat een jonge begeleider de grap ontlokte dat Egyptenaren kermis vieren op de Sfinksenfoor. Tempels van Ramses II, III, Hatsjepsoet (een krachtige vrouwelijke farao) passeren de revue, we komen in de Vallei der Koningen in de graven van nog een aantal Ramsessen, zien hoe levendig goed bewaard de muurschilderingen nog zijn, merken bij een aantal vrouwen uit ons gezelschap hoe het dragen van de sluier kan ontstaan zijn als zij in en tegen de brandende hitte een hoofddoek om doen, en relativeren dat vaststellende een aantal Europese maatschappelijke problemen. We maken zelfs op vrijdagochtend, voor het krieken van de dag een ballonvaart over de West Bank van de Nijl (in Antwerpen noemen ze dat dan Linkeroever), beleven het opgaan van de zon en de geboorte van een nieuwe dag, merken hoe smal de vruchtbare strook langs de Nijl is, hoe het groen bruusk ophoudt en pal ernaast, zonder overgang, de woestijn begint: een uitgestrektheid van zand, keien en stenen. En de boer, hij ploegde voort, maar in Egypte heeft hij het zeer lastig. Het land is inderdaad een geschenk van de Nijl, maar er was en is nog wel wat werk aan.
Ondertussen bleven wij ms-patiënten natuurlijk. Of wij dan niet heel moe werden? Natuurlijk werden wij moe, het was daar bovendien elke dag 38 graden: maar voor wat hoort wat, en een kermis is een geseling waard, zegt de volksmond. Zeer vooruitziend en weloverwogen had de organisator rustdagen ingebouwd, ons hotel had een zwembad, en dan werd het luieren, het rustige horizontale kuieren, zoals Toon Hermans dat ooit min of meer genoemd heeft. Het is een genot na acht jaar ms vast te stellen dat je nog kunt zwemmen, kalm en gestadig. We zijn op deze reis wel op onze grenzen gestoten, maar we hebben ook gevoeld dat ze verder lagen dan waar wij ze verwacht hadden. De ms’ers in onze groep hebben steeds blijk gegeven van veel moed en dapperheid, van zelfrelativering en levenslust, en dat was een van de mooiste ervaringen van deze reis. Zij waren ook getuige en voorwerp van heel veel liefde, zij het tussen partners, tussen ouder en kind, tussen vriendin en vriendin. Dat alles resulteerde in een gevoel van zeer veel vrijheid, wel het allermooiste dat deze reis ons gegeven heeft.
De begeleiders, die op hun manier medepatiënten zijn, want zij moeten onze aandoening op een positieve manier een plaats in hun leven geven, hebben het allemaal schitterend gedaan: ook hier zijn liefde en verantwoordelijkheid, en daaruit volgend vrijheid, geen ijdele woorden. Zij hebben zonder meer deze reis voor ons mogelijk gemaakt; bestaande banden zijn daardoor versterkt, en nieuwe gesmeed.
Het was de droom van onze reisleider, Chris de Groote, voor ms-patiënten ooit zo’n reis te organiseren, anderen schenen daar eerder huiverachtig tegenover te staan. Maar het weze gezegd: hij is voor de volle 100% in zijn opdracht geslaagd, hij heeft zijn droom, en die van ons, meer dan waar gemaakt. In deze lof delen ook onze reisleidster, Mieke Vanroose, en de vier assistenten: zij hebben zich, net zoals Chris, geen enkele moeite gespaard om deze reis tot een weergaloos succes te maken. Zij worden bij deze nogmaals gefeliciteerd en van harte bedankt.
16 september: Luxor – Zaventem, weer op vaderlandse bodem. Wij wel, een nieuwe regering nog niet. Vechten voor vrijheid voor zoveel mogelijk mensen tegelijk lijkt geen sinecure. De voorbije week hebben we het anders meegemaakt, maar onze groep was kleiner, en zeer hecht. Maar wij hebben ook beperkingen, niet meer, wel andere. Inspirerende.
Ten slotte: als ms-patiënt hoop ik, en de anderen met mij, dat deze reis, deze onderneming de start van een jarenlange traditie mag zijn.
Toon van Bourgognie
oktober 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten