Als je het Peerdsven voorbijrijdt, ben je in de Langvenstraat, tot waar Turnhout Merksplas wordt: dan heet de weg de Geheulse Dijk. Als je na een poosje rechtsaf slaat, kom je op een weg waarvan ik de naam niet ken, maar dan ben je onderweg naar het Zwart Water, en dan ben je weer in Turnhout: je bent daar echt in een grensgebied! Langs die weg staan een paar kloeke bomen: de eerste die mij steeds opvalt, is een Amerikaanse eik, die makkelijk te herkennen is aan zijn bladeren. Amerikaanse eiken kunnen 20 tot 35 meter hoog worden: kleine ukkies zijn het dus niet. In Amerika zijn ze inheems - waarom zouden ze anders zo heten - maar hier zijn het exoten, en daarom wordt hun verspreiding tegengegaan, ook in bossen worden ze gerooid. Dat neemt echter niet weg dat het indrukwekkende bomen zijn.
Amerikaanse eik
Eventjes verder staat een grove den; vroeger werden die mastbomen of pijnbomen genoemd. In ons dialect: ne maast. Dit exemplaar heeft een scheef gegroeide kruin: gehandicapte grove den dus. Het is een boom die ik al lang ken: toen ik 25 of daaromtrent was, fietste ik ook al in het Vennengebied, en die boom viel me toen op door zijn eigenaardige vorm. Ik heb er toen en sindsdien meermaals foto's van genomen, en hem zo zien groeien: op 40 jaar tijd maakt dat heel wat verschil. Zo'n den kan tot 36 meter hoog worden, maar mijn goede kennis van jaren is zo groot niet: hij groeide liever scheef.
Grove den
Langs dezelfde weg leer ik nog een nieuw koeienras kennen: jerseykoeien. Op een weiland staat een eindje weg een aantal koeien, eigenaardig van kleur: lichtbruin, bruin, donkerder bruin, alle nuances van bruin kortom. Ze zien mij staan, met mijn scootmobiel, bezig met mijn fototoestel en ze beseffen: 'Dat is onze boer met zijn tractor niet. Welke boer mag dat dan wel zijn?' Een tijdje kijk ik de weilanden wat rond, en dan, ik heb niet opgelet natuurlijk, staan ze in een kleine kudde vlak bij mij, mij opnemend en bestuderend. Ik heb ze dan maar gezegd wie ik ben: Toon, boer van Gogne. Of ze daar wijzer van geworden zijn weet ik niet, maar een rebellie is er toch niet uitgebroken.
Dit koeienras levert uitstekende melk: in het Verenigd Koninkrijk
wordt ze zelfs als een luxeproduct beschouwd. In België en Nederland is
het ras eerder zeldzaam, maar ze lopen hier toch maar rond in ons
geliefde Vennengebied, alle stikstof ten spijt!
Jerseykoeien in de verte
Turend naar boer van Gogne
Laat ik maar besluiten met 'een schone blomme': aan de voet van de uitkijktoren vind je er altijd wel een aantal, kleinere en grotere. Lichtroze tot roze zijn ze, best het bekijken waard. De foto van de mooiste kun je dan op je blog zetten. Bij dezen dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten