Reis naar Peru, dag 3 - Naar de Inca's

Natuurlijk zijn er ook Inca's geweest in Peru, en dat is eigenlijk het eerste doel van onze reis: vandaag zullen we ze eindelijk te zien krijgen, dat wil zeggen een paar van de archeologische sites die ze achtergelaten hebben, te beginnen met die van Ollantaytambo. Dit is duidelijk geen Spaanse plaatsnaam, dit is onvervalst Quecha, de taal van de Inca's, die door een groot deel van de bevolking nog gesproken wordt.

De oude toegangspoorten tot Ollantaytambo

We komen hier naar een authentiek Incafort kijken, opgericht door een generaal die ondanks zijn enorme verdiensten voor het rijk toch niet met de dochter van de koning mocht trouwen, zich hier terugtrok en deze versterking bouwde, een sterk staaltje van Incabouwkunst in terrassen. Hij en de koningsdochter hebben elkaar nooit gekregen, de geschiedenis loopt tragisch af, en de Spanjaarden deden de rest. Prachtig is wel hoe dat fort tegen de heuvel is gebouwd, hoe het mooi past in het landschap.

Het fort van Ollantaytambo

Een paar kilometer verder, bij het stadje Maras, krijg je een totaal ander voorbeeld en toepassing van terrasbouw: deze infrastructuur zou dienst gedaan hebben om de ideale omstandigheden voor het kweken van gewassen (fruit, groente) te achterhalen: experimentele landbouw werd hier met andere woorden bedreven, wat vanuit ons standpunt (we zijn dan zowat in de 13de eeuw) toch wel opmerkelijk is. Deden wij zoiets toen al? Inca's zijn niet zomaar weg te zetten als een bijkomstigheid in de geschiedenis van de mensheid, en degenen die ze vernietigd hebben, dragen een grote verantwoordelijkheid: wat hadden wij niet van hen kunnen leren?

Moray: terrasbouw voor experimentele landbouw

Wat hoogst opmerkelijk is in de buurt van Maras en op deze hoogte: zoutmijnen, salineras in  het Spaans. Ik heb er ooit wel gezien in de Camargue, lang geleden, 'Salin-de-Giraud' heette dat daar, maar dat was op zeeniveau, helemaal normaal vinden we dat dan. Maar hier, op zo'n 3.000 meter hoogte? Volgens mijn gids (National Geographic) voorziet een hooggelegen natuurlijke bron de zoutpannen van een gestage stroom water met een hoog zoutgehalte. Onze gids Enrique legde dat zo uit: dat water komt van rotsformaties die miljoenen jaren geleden nog diep onder het zeeoppervlak lagen, maar door allerlei geologische activiteit in de loop der tijden gebergte geworden zijn, maar nog zout water bevatten. Tenminste zo zou het zijn als ik goed geluisterd en het goed verstaan heb. Hier werd reeds in de pre-Incatijd zout gewonnen, en nu houden een aantal families zich nog altijd bezig met deze activiteit. Het zout wordt met de hand geoogst en vooral gebruikt voor likstenen voor dieren, zegt mijn National Geographic. Dit is pre-industriële archeologie die nog altijd opbrengt!
Maar luxueus is deze toestand voor de mensen hier niet, dat zal duidelijk zijn.

De zoutpannen van Maras