Reis naar Peru, dag 4 - Naar Machu Pichu

Na onze eerste kennismaking met minder bekende, maar net zo goed boeiende Incasites wenden we de steven vandaag naar de plaats die iedereen in Peru wil en moet gezien hebben: Machu Pichu. Ben je daar niet geweest, dan had je ook thuis kunnen blijven, zo is de mentaliteit een beetje. Om 6 uur 's ochtends neem je in Urubamba de trein naar Machu Pichu Pueblo, en daar kom je dan omstreeks half 9 aan. Maar je wordt verzorgd tijdens die rit: je krijgt ontbijt, je kunt een en ander kopen, bijvoorbeeld een fles pisco, en de wagon zelf is eerder luxueus te noemen, met panoramische ramen zodat je moeiteloos naar boven kunt kijken. Het rijtuig heeft een embleem waarover nagedacht is. Jet gaat om een rond schildje met vier symbolen die Peru evoceren: de bergen, een lama, een muur met de precies passende stenen van de Inca's en een min of meer mythologische vogel die de goden voorstelt. Public relations zit hem ook in de details, moeten de Peruanen gedacht hebben.

Peru volgens Perurail

Machu Pichu Pueblo is behoorlijk druk en toeristisch: smalle straatjes in dit bergachtige gebied, veel souvenirwinkeltjes, een obligate Inca op het centrale plein: alles om je in de juiste 'mood' te brengen voor het belangrijkere werk.

Smalle hellende straatjes

Dat belangrijkere werk is ons met de bus zo dicht mogelijk bij de site laten voeren: hoger dan 2.400 meter zitten we dan. En het weer zit voor een keer eens niet echt mee: een malse regenbui is ons deel. De rolstoelgebruikers in ons gezelschap zijn nu echt wel beperkt: die rolstoelen kunnen niet overal komen, en tenzij je zelf nog kunt lopen, wordt het geen al te uitgebreid bezoek. Terwijl deze stad toch best groot is. Men is het er tegenwoordig over eens dat de bouw ervan rond 1350 begonnen is, dat die zo'n 80 jaar geduurd heeft, tot omstreeks 1430 dus, dat de plaats bij de invallen van de Spanjaarden aan haar lot overgelaten is, dat wil zeggen vanaf ongeveer 1530. Dan is ze in complete vergetelheid geraakt: boeren uit de buurt wisten begin 20ste eeuw wel dat zich daar iets eigenaardigs bevond, maar die waren dan weer niet ontwikkeld genoeg om te kunnen vermoeden wat het juist was. Zij brachten de Amerikaan Hiram Bingham in 1912 er wel naartoe, en sindsdien is Machu Pichu voorwerp van archeologische studie en toeristisch bezoek.

Machu Pichu bijna in de wolken

Stad in de bergen

De Incahoofdstad was Cusco, en de Inca zelf verbleef er het grootste deel van het jaar, samen met zijn hofhouding, vrouw en concubines. Als hij zich naar Machu Pichu begaf bracht dat een behoorlijke verplaatsing met zich mee: 4 reisdagen. En de mensen die er heel het jaar woonden, moesten alles in het werk stellen om de Inca en zijn hofhouding naar best vermogen te dienen. Zij moesten ook best wat belasting betalen om de adel het leven zo aangenaam mogelijk te maken. Maar de Inca stond het dichtst bij de zon, de belangrijkste god, en zolang je van dat geloof uitgaat, is maatschappelijke rust verzekerd.

Heb je iets gemist als je Machu Pichu niet gezien hebt? Echt wel, hoor. Een best uitgestrekte stad bouwen op een dergelijke hoogte, in die tijden - de tweede helft van de 14de eeuw, de eerste 30 jaar van de vijftiende - is zonder meer een prestatie. Een aantal delen van de stad hebben een welbepaalde functie: zin voor organisatie hadden de Inca's wel. En een en ander ligt ook nog eens mooi in het landschap: Machu Pichu is meer dan zomaar iets dat je eens gezien moet hebben, het is een hoogtepunt van een verdwenen beschaving waarover nog niet alle vragen zijn opgelost. Deze site is een must see, ongetwijfeld en zonder discussie.

Als ik me niet vergis: de koninklijke gebouwen

In een riviertje beneden in Machu Pichu Pueblo trekt een rots mijn aandacht: die kolossale stenen waarmee de inca's hun muren bouwden, liggen er nog altijd. Makkelijk lijken ze me niet te verwerken, wat de bewondering voor wat zij gepresteerd hebben alleen maar doet toenemen.

Incabouwmateriaal

De groep van WeTravel2 in Peru: uiterst links, Enrique, onze gids