Kenia: Amboseli National Park - I

In 'Amboseli National Park' logeren we in 'Ol Tukai Lodge', niet in een groot, hoog en protserig hotelgebouw: de constructies moeten in evenwicht met de natuur zijn, het zijn zeker geen storende elementen, zoveel kennen de Kenianen ook wel van natuurbehoud en -bescherming. Trouwens, dat soort van toerisme is een van de weinige bronnen van inkomsten van een eerder arm land, waar voor de rest nog heel wat werk aan de winkel is. Alles is opgetrokken met inheemse en plaatselijke materialen: :n feite zitten we in een bungalowpark in het veel grotere 'National Park'. Tot onze algehele tevredenheid overigens.

In de natuur passende laagbouw van 'Ol Tukai Lodge'

Wij zitten in de kamers die horen bij het deel dat 'Mountain View' heet: de berg waarnaar verwezen wordt is de Kilimanjaro, die is behoorlijk vlakbij. Vanaf het grasveldje voor onze kamer hebben we uitzicht op een deel savanne: daar grazen zebra's, gnoes, zie je zilverreigers, in de verte zelfs een paar olifanten. Ik kijk op tv graag naar natuurdocumentaires, die vaak over Afrika en de savanne gaan, en ik krijg onmiddellijk een gevoel van thuiskomen. Een tv-scherm is 50 bij 60 cm of iets van die afmetingen, maar hier zie je de hele, bijna oneindige uitgestrektheid, waar een diepe stilte en een indrukwekkende vrede heersen, want die dieren laten elkaar allemaal met rust (hongerige leeuwen waren niet van de partij). De scene deed met onmiddellijk denken aan de Tuin  van Eden: als er ooit een aards paradijs bestaan heeft, moet het er zo ongeveer uitgezien hebben. Je waant je bij het allereerste begin van de schepping. Nog over dat thuiskomen: de mensheid zelve komt uit deze streken, en zo kom je ook bij je oorsprongen. Machtig en prachtig gevoel heb ik daar ervaren.

Deeltje savanne met zebra's en zilver- of koereigers

En dag later, bij een van de 'game drives', zoals ze een fotosafari daar noemen, passeren we een laagte in het daar groene landschap, vol met de alomtegenwoordige zebra's en enkele spaarzame olifanten: zo ver het oog reikt pais en vree, rust en stilte. Ik heb de wereld zelden zo mooi gezien, zo mooi dat het me werkelijk ontroert, zelfs nu nog als ik eraan terugdenk en erover schrijf. Ik voel het aan als te groot voor mij, dat kan ik niet de baas,en mij treft het met 'het besef een broodkruimel te zijn op de rok van het universum', om eventjes met Lucebert te spreken. Zeer bijzondere emoties voel ik daar.

De broodkruimellaagte

Als je over thuiskomen spreekt, moet je het natuurlijk ook over je familieleden hebben, en die zijn er ook. Apen natuurlijk, vooral bavianen, die zijn in Amboseli zeer geslaagd. Moeder en kind, bijna menselijk in hun gedragingen: ofwel reed baby mee op de rug van mammie, ofwel rustten ze, zij haar kind met haar lijf en twee armen beschermend: moederliefde is geen menselijke uitvinding, veel meer zoogdieren kennen dat.

Moeder en kind

We zaten dus ook bij de grootste alleenstaande berg ter wereld, de Kilimanjaro. De etymologie en de betekenis van de naam zijn niet zeker, maar het woord zou 'witte berg' kunnen betekenen. 5.895 meter hoog is hij, deze hoogste berg van Afrika. Hij is het best te fotograferen om 6 uur 's ochtends, wanneer de hemel nog klaar en helder is, want overdag zit de top meestal in de wolken. Tenzij het overdag of vlak voor zonsondergang opklaart, maar zelfs dan krijg je geen scherp afgelijnd beeld zoals van Alpen- of Himalayatoppen. Een de ijskap helemaal van boven is ook niet meer wat ze ooit geweest is: de klimaatopwarming speelt ook in Afrika haar rol.

De Kilimanjaro

De eerste dag van onze kennismaking met zwart Afrika was voor mij in ieder geval overweldigend: ik heb zelden zoveel moois en groots beleefd. En dan moeten we nog op pad om allerlei dieren te gaan bekijken: dat belooft!