Slechts een keer hebben we de jachtluipaard gezien: hij lag in de schaduw van een boom te rusten, maar kwam een paar seconden later toch rechtop zitten, speurend naar verdere maagvulling misschien. Wie weet wat voor een vermoeiende nacht had hij al achter de rug, met goed gevolg of vruchteloos jagend en rennend achter mals rauw vlees. Maar dat heb je met dieren: ze komen het niet vertellen.
Jachtluipaard in attente rust
Nog oplettender nu
Van de leeuwen zie je meestal de wijfjes en dat zijn ook diegene die het meeste jachtwerk verrichten: Koning Nobel laat zich het liefste bedienen - een echte macho is dat - maar assisteren en aanschuiven aan tafel doet hij ook wel. Maar hij schijnt overdag vooral goed te zijn in rusten en luieren. Hij bewijst zo het bekende leeuwenspreekwoord: 'Erst das Fressen, und dann der Schlaf' En dan is fotootjes schieten niet zo moeilijk: onbewust poseert hij ongeveer zolang je wil!
Van de wereld weg
Close-up van een toegewijde slaapkop
Zebra's zijn het talrijkst in dat deel van de savanne dat we bezocht hebben. Maar daarna komen toch de olifanten: over hoe ze in familie gaan slapen heb ik het al gehad, maar telkens als je ze ziet blijven ze indrukwekkend. Ze bewegen zich traag en rustig voort, schijnen zich nergens aan te storen, en natuurlijke vijanden schijnen ze, behalve de mens, niet te hebben. Ze planten zich ook met succes voort, lijkt het: je ziet kleintjes, ook jongere die bij de mens pubers zouden zijn. Op het eerste gezicht schijnt hun bevolkingspiramide gezond te zijn. Je hoort wel vaak dat we op die dieren zuinig moeten zijn, en dat is ook zo, maar hier gaat het ze kennelijk voor de wind.
Ouder en jonger door de plassen
Olifantenpuber
Buffels horen ook bij de big five, maar echt tot de verbeelding spreken ze niet. Ze zijn log in hun bewegingen, en vallen wel eens ten prooi aan leeuwen en andere verbeten vleeseters: er is dan ook heel wat aan te verhapstukken. Volgens Rachid, onze gids, worden buffels tot 30 jaar oud, maar als ze boven de 25 zijn, zonderen de buffelstieren zich van de groep af, en leven dan met een of twee lotgenoten samen, zich bewust van het feit dat ze niet meer echt van nut zijn: de eenzaamheid van de oude dag schijnt hun ten deel te vallen. Waar komt dat nog voor? Op de foto zie je zo'n eenzaat: veel kracht en pit straalt hij niet meer uit, zijn vacht heeft alle glans verloren, ze is als het ware versleten, zoals hijzelf trouwens: post molestam senectutem nos habit humus, zongen we dan vroeger, en dat is voor alle leven zo, het is niet anders.
Kleine kudde buffels
Gepensioneerde buffel
Nog een trage beweger, maar een mooi dier, is de giraf: zo vaak hebben we die niet gezien, maar toch genoeg om hem indrukwekkend te vinden. Masaigiraffen waren het, zei Rachid: statige dieren, die zoals geweten van hoge acaciabomen eten, en die zijn in de twee parken wel voorhanden.
Hij moet zo hoog nog niet reiken
Masaigiraf in volle lengte en glorie
En om toch nog aan vijf grote te komen heb ik er bij ontstentenis van de neushoorn het nijlpaard maar bijgehaald: groot, zwaar en log is het in ieder geval. Ze komen wel aan land, maar liggen ter verkoeling graag in het water, bijna volledig ondergedompeld. Zo hebben we er eentje zien liggen in een eerder ondiepe plas, compleet bewegingloos, zo immobiel dat we dachten dat het dood was. Maar nee, af en toe bewogen zijn neusgaten: hij ademde. De dieren hebben hier natuurlijk ook last van de loden hitte, vooral als ze zo corpulent zijn, dat spreekt.
Twee volwassen nijlpaarden en een adolescent
Nijlpaard in zijn dagelijkse bad
En zo heb ik dankzij een binnengesmokkelde soort 'the big five' gezien. En nu heb ik voor de rest van mijn leven geen wensen meer, of toch een minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten