Reis naar Peru, dag 9 - Literatuur en water

Na het Museo de la Nacion merken we dat we ook wel eens culinair aan onze trekken willen komen: het loopt tegen de middag, en dan hoort dat. Eten dus, de betere snack, vriendelijke bediening, voorkomende mensen. Als we ons restaurantje verlaten, zien we redelijk dichtbij de 'Casa de la Literatura Peruana'. Hier voelt Mario Vargas Llosa zich allicht thuis, de enige Peruaanse schrijver van wie ik ooit een boek gelezen heb en die in 2010 de Nobelprijs Literatuur gekregen heeft. Tussen de twee feiten bestaat natuurlijk geen oorzakelijk verband. Dit Huis van de Literatuur was vroeger een station: onder het uurwerk staat 'Ferrocarril Central' te lezen. Dit was Brussel Centraal, maar dan in Lima. Tegenwoordig reizen hier gedachten en meningen heen en weer, wat overigens zeer vruchtbaar kan zijn, en waar niets tegen te hebben is, althans niet volgens mij.

Het Huis van de Peruaanse Literatuur, met rechts Livia en Dankwart

De middag sluiten we af in een park met een intrigerende naam: 'Circuito magico del agua': dat circuit is in 2007 geopend, er is een investering van 13 miljoen US dollar aan voorafgegaan, en je kunt er je ogen de kost geven aan 13 verlichte fonteinen. Het is zondag vandaag, en bijgevolg lopen er nogal wat bezoekers rond: veel mensen wonen hier op een appartement, hebben geen eigen tuin, of ten hoogste een stadstuintje, en voor frisse lucht moeten ze naar buiten. (Daarom zijn de parken in Antwerpen bij dreigend goed weer ook altijd erg in trek.) Vooral de kinderen beleven er plezier aan: wat is er nog leuker dan met water plassen, net op tijd uit de weg springen, of net te laat? Maar dan nog, dat maakt niet uit, want koud is het hier niet echt. Opa's en oma's zien hun kleinkinderen ravotten en denken aan de tijd toen zij jonge ouders waren, de jonge ouders van nu proberen zich verantwoordelijk te gedragen, maar als hun jonge volkje een beetje nat is, hoeft dat gelukkig niet meer, en zo is iedereen blij: waar kunnen wij nog beter zijn?

Het magische watercircuit

Een van die fonteinen is zelfs voor volwassenen een ware uitdaging: 'de watertunnel' zal ik hem maar noemen. Je kunt zeer gemakkelijk zonder enig spatje te voelen van begin tot einde doorwandelen, maar er zijn altijd spuiters die het water doen afwijken, richting iemand anders' gezicht bijvoorbeeld, wat gegarandeerd tot al dan niet gedeelde pret aanleiding geeft: wat kan een beetje water heerlijk zijn als het niet geregend heeft! Als het maar niet te nat is natuurlijk, want dan wordt het ongemakkelijk. Moeilijke mensen zijn we soms.

De watertunnel

Kristof wil nog een foto die bewijst dat hij Peru heeft veroverd, jammer genoeg was Pizarro vijf eeuwen vroeger, maar een kniesoor die daarom maalt. De heer Stijn Poosen verschanst zich achter man, vlag en rolstoel en legt als fotograaf de andere portrettenmaker op de gevoelige plaat: ik weet zeker dat het na die twaalf dagen Peru op die plaat bijzonder druk is!

Wetravel2 ook in Peru, Zuid-Amerika

De fontein dicht bij de ingang

Helaas, driewerf helaas, dat was onze laatste uitspatting in Peru. Morgen wordt ook dat land een herinnering: een blijvende, zeer rijke en waardevolle herinnering. Het land was zeer interessant, en de groep een onbetaalbare belevenis, een levend gebeuren dat ik nog wel eens of meermaals mee wil maken. Wetravel2 naar Peru: geslaagd, maxima cum laude! Zeg dat ik het gezegd heb, en mijn reisgenoten denken daar waarschijnlijk ook zo over!