maandag 16 juli 2018

Sourbrodt: een stukje Hoge Venen

Als je dan zo dicht bij het hoogste punt van België bent, moet je er ook eens gaan kijken, vonden we. 694 meter: duizelingwekkend, zeker als je dan nog een heuveltje met trap opgaat, zodat je met je voeten op een hoogte van precies 700 meter staat. De lucht wordt ijler, je ademt moeilijker, je oren beginnen te tuiten, je wordt bijna niet goed: de Anapurna is niets in vergelijking met deze barre omstandigheden. Dat we een ontbering van deze aard in eigen land kunnen ondergaan: in Nepal begint het Ministerie van Toerisme en Bergbeklimmen te bibberen en te beven. De taverne naast de toren is wegens jaarlijkse vakantie gesloten tot 16 juli, en al goed, want alcoholgebruik zou hier echt niet verantwoord zijn.


Met deze toren zitten we ver boven de 700 meter: Belgium semper altius!



Precies 700 meter

Omdat een mens hier niet goed gedijt, is een slimmerd met de scootmobiel gekomen: hij laat hem even in de steek om het legendarische trapje op te lopen, en een van de uitgeputte deelnemers aan deze expeditie, mijn derde dochter, gebruikt hem alras om tot verdiende rust te komen. Solidariteit tussen de generaties noem je dat.


Dieuwertje bekomt eventjes van de hoogte

Maar toch versagen we niet en vatten een wandeling aan: we gaan de Hoge Venen van dichtbij bekijken. Over een knuppelpad, of vlonderpad loopt onze route. Als we daar na een eindje bos voorstaan, zien we een tweetalige richtingaanwijzer: déviation of Umleitung! Er liggen te veel planken los: gevaarlijk dus! We gaan naar rechts, twee keer naar links, en dan staan we voor het volgende deel van het knuppelpad: hier geen melding van Umleitung of déviation. Wij dus op de planken. 50 meter verder: een gapend gat waar ik met mijn scootmobiel niet over kom, laat staan een geoefend wandelaar: 'retour au départ' betekent dat, terug naar af dus. 'We are Belgium' besef je dan: improviseren en een beetje aanklooien, Walen en Vlamingen. Een natie zijn we zeker, daarin zijn we de onbetwiste wereldkampioenen.


De wandelclub

We zetten onze tocht verder, ook de mensjes uit 2014, geboren als ze zijn uit een dapper geslacht. Over brede wegen lopen we verder, droog en best warm, bruinend en verbrandend, maar dat is een zorg voor later. Veel vingerhoedskruid is er te zien, en dat lijkt mij donkerder paars dan bij ons, in het Vennengebied, de lage venen, zeg maar.


Paarser vingerhoedskruid

De vierjarige beentjes hebben last van vermoeidheid, maar wat is er dan rustbrengerder en veiliger dan de schouders van papa, die bergop loopt alsof hij het zijn hele leven al gedaan heeft. En die de toekomstige nummer 10 - Hazard -
naar de top brengt.


Jan brengt Mil Hazard naar de top

Zo hebben we toch iets anders gedaan dan zwemmen, de kindjes even blij en vermoeid, en de avond weer rustig. Wat kunnen we meer doen voor deze kleine kern van de mensheid? En een stuk natuur hebben we dan ook nog gezien! Top, toch!

Geen opmerkingen: