Geen Himalayatoppen
Geen machtige rivieren
Ik kan er intens van genieten, van rondscooteren in de Kempen, in de kleine driehoek gevormd door Turnhout, Merksplas en Weelde-Statie. Niets sensationeels is er te zien, geen Niagarawatervallen, geen Himalayatoppen, geen machtige rivieren, Tolstoi is hier niet geboren, ook geen vader des vaderlands, maar het gebiedje vind ik immens mooi, want 'het is waar ik geboren ben', zoals Wim Sonneveld in 'Het Dorp' zong, naar 'La montagne' van Jean Ferrat.
Maar het gevoel dat ik het sterkst aanvoel, zit niet zozeer in dat chanson/kleinkunstlied, wel in het gedicht 'Het moment' van Wislawa Szymborska. Dat gaat zo:
Ik loop over een lentegroene glooiing.
gras, bloemetjes in het gras
als op een platje voor kinderen.
De lucht, nog nevelig, begint al te blauwen.
In de stilte klinkt het uitzicht op de andere heuvels.
Alsof hier geen Cambrium en geen Siluur geweest zijn,
geen tegen elkaar grommende rotsen,
hoog opgestapelde afgronden,
geen nachten in vlammen,
dagen in donkere kluwens.
Alsof hier geen laagten voorbij zijn getrokken,
in een koortsachtig ijlen,
in ijzige huiveringen.
Alsof zeeën alleen ergens anders tekeergingen
en hier geen oevers van horizonten scheurden.
Het is negen uur dertig lokale tijd.
Alles is op zijn plaats, in voorbeeldige harmonie.
In het dal een kleine beek, die een kleine beek is.
Een paadje in de vorm van een paadje van altijd naar immer.
Een bos met de schijn van een bos tot in eeuwigheid amen,
boven mij vliegen vogels, in de rol van vliegende vogels.
Zover het oog reikt heerst hier het moment.
Een van die aardse momenten
die men vraagt: ga niet voorbij
Kun je het beleven van de wereld, van het zijn nog sterker uitdrukken? En schrijf eens een gedicht dat je 'Het moment' noemt, en waarmee je een eeuwigheid oproept. Ongelooflijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten