Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen is wel al een tijdje opnieuw open, maar ik was er nog niet geweest, tenzij zondag 9 dagen geleden: shame over me! Maar mijn dochter weet wat me interesseert, ze had de zondagnamiddag vrij met mijn kleindochter Nona, en nodigt me uit om met zijn drieën naar het Museum te gaan. Natuurlijk interesseert me dat! En wij op weg. Je kunt er met de rolstoel en zelfs de scootmobiel makkelijker binnen na de restauratie, echter te lift blijkt te klein voor de scootmobiel. Maar nog geen nood: ze hebben er handrolstoelen in de aanbieding, en na een minuutje wachten kan ik me in zo'n voertuigje neervlijen: ik zal de kunst rijdend, maar op mijn gemakje kunnen bekijken, en mijn dochter duwt me, zij is mijn begeleider, een daardoor mag zij gratis binnen. Ik als pmms (persoon met ms, zo hoor je dat te zeggen of te schrijven) moet wel betalen, wat ik eigenlijk raar vind, maar ik beschouw het maar als leengeld voor de rolstoel. Overigens is de service in het museum onberispelijk: compliment oververdiend!
Ikzelf in mijn rolstoel als kunstfotograaf
Mijn dochter Noortje wil ook wel eens foto's maken, ook van haar vader bezig met kunst, ze doet dat dan ook, en bewijst haar zin voor humor en tezelfdertijd goede smaak! Ik laat me verleiden door een naakte Modigliani, u verstaat me wel, neem ik aan, en dat heeft ze gezien: gaat het bij papa om de naakte vrouw, of om de kunstig geschilderde vrouw, of om de enige Modigliani die het museum van Antwerpen bezit, of om alle drie tezamen? Esthetisch vraagstuk van groot belang. Ik kan toch niet altijd herders en koningen in kerststallen vastleggen, of kruisoprichtingen en kruisafnemingen, of mooi in het blauw geschilderde Moedermaagden? Mijn oog wil ook wel eens wat! Wat wel zeker is: ik heb me met deze Modigliani als kunstfotograaf gemanifesteerd!
