Ik heb het nu wel over de abdij gehad, maar in feite kwamen Yves en ik niet daarvoor naar Postel: een wandeling wilden we presteren, eentje van 6,5 kilometer! Presteren: op ons gemakje, en ik in de scootmobiel. Ons lijflied is de laatste weken dan ook 'On a pas tous les jours vingt ans'! Wat de pret echter niet mag drukken.
We verlaten het gebied van de abdij en de eerste bezienswaardigheid is dan toch wel weer een kapel zeker: die van Onze-Lieve-Vrouw ter Heide, redelijk recent gebouwd, in 1954. Ze is opgericht met keien die de oer-Maas hier in de streek heeft afgezet: zo vertelt de gids toch.
Het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw ter Heide
En dan trekken we verder door de natuur: het ene mooie zicht volgt het vorige op. Zonovergoten wegen, rust en redelijk wat stilte, tenzij er een eskader F 16's over scheurt! Het kan niet alle dagen zondag zijn, stel je vast. De wegen hebben hier overigens buitenlandse namen: Bladelseweg, Reuselseweg, Bergeyksedijk, We voelen ons 100% exotisch, zo ver van Aruba en Curaçao. Maar de wegen hier: volbloed Nederlands imperialisme!
De Bladelseweg
Maar we zien ook grote kunst: een stuk natuursteen dat uit een boomstronk komt piepen! Het werk heeft een titel die een geestige woordspeling bevat: '#keimooimol'. Het is wel geen kei, maar ik kan de geestigheid wel appreciëren, en je moet er maar opkomen, ergens op een godverloren plaatsje toeristische reclame maken voor je stad en streek! Pientere jongens en meisjes, die Mollenaren.
#keimooimol
We lopen voorbij berken, inheemse en Amerikaanse eiken, en we komen aan een prachtig beukenbos: mooie rechte en hoge bomen, die mij nog aan zuilen van een gotische kerk doen denken, maar dat kan een van mijn misvormingen zijn, dat moet ik bij een of andere pater norbertijn in de abdij eens gaan navragen, of ook niet, want misschien vermoedt die man in mij wel een late roeping. Zoals ik al zei: we zijn niet alle dagen 20 jaar, maar dat is geen reden om de wereld in een klooster adieu te zeggen. Maar een mooi beukenbos is het wel, en daar ging het mij om.
Het prachtige beukenbos
Op de hoek van de Bladelseweg en de Bergeyksedijk komen we de Tweede Wereldoorlog tegen: ook een verrassing! Honderd meter het bos in is namelijk een Lancaster 1 van de RAF neergestort, daarbij een gat van 4 meter diep en 10 meter breed achterlatend. In de nacht van de 21ste op de 22ste juni 1944 was dat. Van de zevenkoppige bemanning zijn twee mannen ter plaatse gestorven, van een piloot-officier is het lichaam nooit teruggevonden, drie zijn krijgsgevangen gemaakt, en sergeant Peter Edmund Knox, van de Royal Australian Air Force, is door Belgische mensen gered en bereikte later zijn basis. Het monument is opgericht ter ere van de vliegeniers en de Belgische burgers die hun leven gewaagd hebben door het redden en verbergen van flight sergeant Knox. Zolang staat het gedenkteken er nog niet: het is van 3 september 2006.
De bemanning van de RAF-Lancaster 1
En dan is de natuur weer het belangrijkst. Ik zie een eigenaardige grassoort: lamppoetsersgras blijkt dat te zijn. Het is een soort van siergras, en de kans zou dus klein zijn dat je de soort in de vrije natuur aantreft, maar nu lijkt het erop dat lamppoetsersgras steeds vaker in de natuur voorkomt. Als de plant in bloei staat, zoals op de foto, heeft hij bloemen die lijken op pluizen waarmee vroeger olielampen werden gepoetst. Vandaar de eigenaardige, maar toch mooie naam.
Lamppoetsersgras
Vermoeid maar tevreden, zoals dat heet, hebben we na de wandeling in Gasthof De Beiaard onze indrukken laten bezinken, en lieten we de zon in een trippel van Postel schijnen: te veel inspanning leidt tot overspanning. Wij verkiezen ontspanning in alle eer en deugd, bij tijd en wijle!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten