Expeditie Zandven

Het Zandven: enige open weidsheid


Kale berk in gevuld landschap



Kijk'plat'form aan het Koeven


De zon schijnt in het water van de Kleine Klotteraard

Het Koeven had ik dan wel gezien, het Zandven nog niet: de bosweg ernaartoe leek mij voor een paar weken te modderig, dus te gevaarlijk. Ik wilde niet moederziel alleen vastrijden in een gebied waar nauwelijks een levende ziel komt. Maar het weer bleef droog, het Zandven liet me niet los, en mijn kaartje liet toch wel duidelijk een weg zien. Bijgevolg: ik zou het Zandven ook als verovering aan mijn reeks 'bezochte vennen' toevoegen. Maar uitgestippelde wandelingen zijn natuurlijk geen rolstoelcircuits: voorzichtigheid bleef geboden.

Ik verlaat de brede bosweg, sla linksaf een pad in waar de laatste honderd jaar geen elektrische rolstoel meer gespot is - uitgestorven zijn die tuigen daar - en vervoer mezelf zeer behoedzaam naar het gezochte ven. Op een gegeven ogenblik vult een kennelijk redelijk diepe plas bijna de hele breedte van de weg, de vaste grond die nog berijdbaar is, helt echter te veel, ik stap uit en loop gewoon verder: zo ver kan het niet meer zijn. Nu is 'lopen' voor mij een eerder optimistisch werkwoord, maar het lukt me toch. Dicht bij de bestemming tiert het gras weelderig, en laag-bij-de-grondse braamstruiken prikken hartstochtelijk in mijn blote voeten in sandalen. Maar ik zie het Zandven dan toch, en het herstel van het oorspronkelijke heidegebied: er wordt vanuit het beleid echt aan natuurbehoud gedaan, en dat vind ik toch belangrijk. Ik neem een paar foto's en loop terug naar mijn rolstoel die in al zijn glorie staat te pronken waar ik hem achtergelaten heb: hier uitgestorven vervoermiddelen worden niet gewheelchairjackt.

Op de weg terug voorbij het Koeven: staan daar vlak naast toch ook geen ezels zeker? En ik ontdek het 'Kijkplatform', waarvan ik twee weken geleden dacht dat het er niet was. Jawel, meneer, jawel! Ik had in al mijn naïviteit een houten constructie verwacht, iets wat echt in de natuur daar past, maar nee, dat is er niet. Wel heeft 'men' een aarden verhoog georganiseerd, waarop behoorlijk wat plantengroei en ook weer bramen, en dat is het dan. Je staat wat hoger, en je kunt 'uitkijken', maar de naam 'platform' is een eerder leugenachtig eufemisme. Het staat vol bulten en kuilen en kuiltjes, gaten en 'kotters': erbovenop staan lijkt meer een evenwichtsoefening, maar mijn wandelstok houdt mij recht, behalve in twee verwaarloosbare gevallen. En je krijgt een beter zicht op het Koeven: wie zou zich nog beter kunnen wensen?

Langs het Bels Lijntje rijd ik terug, en beklauter eerst nog de Uitkijktoren: hier hebben ze kosten nog moeite gespaard, wat mij ook al niet verkeerd lijkt. En de zon schijnt er letterlijk in het water van de Kleine Klotteraard'. En van het hele gebied, wil ik hopen, wat ook zeker niet te versmaden is.