De lente wordt langzamerhand geboren

De winter is lang en grijs geweest, meer sneeuw dan we gewend waren, iedereen is het beu en we zullen de regering wel eens ter verantwoording roepen en zeuren helpt er geen een, maar gisteren bleek dat er nog iets anders kan bestaan: een bijna gevoel van prille lente! De zon was nog wel versluierd door hoge bewolking, maar ze deed haar best, Laura, en ik er weer opuit, het Vennengebied weer in. Voor mij is dat zo'n beetje mijn landerijen na vijf maanden weer in bezit nemen, of zoiets als een nieuwe territoriumomschrijving: ik ben weer terug waar ik graag wil zijn, en ik geniet weer.

De bomen hebben nog geen blaren, en dat heeft toch zijn voordelen: je kunt foto's maken van landschapjes en huizen die anders achter het lover zitten: nu heb je vrije uitkijk. en daar dient geprofiteerd te worden. Het landhuis op Boones blijk is schitterend, de schuur naast de vijver prachtig. Een ietsje verder kom ik aan het Peerdsven: daar heeft Natuurinrichting Vlaanderen zich vanaf verleden jaar september danig mee bemoeid: het ven leeggeschraapt, overtollige begroeiing verwijderd, het ven blootgelegd als het ware en dan de natuur opnieuw haar werk laten doen. en het resultaat mag er zijn: er staat opnieuw veel water in, er is ruimte geschapen, de wind heeft vrij spel. De natuur kan zich herstellen in de toestand van vele jaren geleden, de heide wordt verwacht.

 Het landhuis op Boones Blijk

De schuur

Het Peerdsven met boom, gevallen voor de restauratie

En de vogels zijn wakker geworden: kieviten hoor en zie ik een beetje overal, ganzen net zo goed. Boven het Ezelsven zijn die kieviten redelijk talrijk hun territorium weer in bezit aan 't nemen, en deze keer is dat letterlijk te nemen. Vogelgeluiden zijn niet uit de lucht: vinken, tjiftjafs en een aantal die ik niet kan thuisbrengen.  Maar geen nood: ik ben vandaag twee cd's met vogelgeluiden gaan halen in De Warande. Eerst nog luisteren en dan determineren, zou ik hopen.

De Grote Klotteraard heeft dezelfde beurt gekregen als het Peerdsven: als je boven op de uitkijktoren staat, zie je dat het ven in oppervlakte meer dan verdubbeld is: het uitzicht is meteen weids geworden. een beetje verder op het Bels Lijntje, richting Turnhout, kom ik voorbij het Haverven. Wanneer alles groeit en bloeit is dat onmogelijk te fotograferen: het zit dan echt achter een groenscherm. Nu niet: ik heb een redelijk vrij zicht, zelfs van de linkerkant is het te bekijken. En bijgevolg: het Haverven in mijn camera gestopt.

Het Haverven zonder groenscherm

Het gras wordt hier en daar, op de weilanden, alweer een beetje groen, maar alle wintergrauwte is nog lang niet verdwenen. Blaadjes staan nog niet aan de bomen, maar die botten al wel. En bloemen geven al helemaal niet thuis: in het Engels wordt gezegd dat het lente is als je op zeven madeliefjes tegelijk kan stappen (is dat wat ze bedoelen  met 'ecologische voetafdruk'?), maar daar zijn we nog niet aan toe. En in het volksliedje heet het: 'De winter is vergangen,/ Ik zie des meien schijn'. We zullen nog eventjes moeten wachten, maar we leven op goede hoop.