Het Vennengebied: wandeling met zilverreiger en weinig lover

In februari 18 of 19 graden: natuurlijk zet dat aan tot genieten en profiteren in het Vennengebied. Bomen en struiken beginnen te knoppen, maar lover en bladerdek laten nog heel wat tijd op zich wachten, en zo kun je in de warme winter van dit jaar zaken zien die in de zomer verborgen blijven: 'In de natuur is geen dag dezelfde,' heb ik eens gezegd.

In de Kleine Klotteraard staan vlak voor de uitkijktoren een vijftal uitgebloeide lisdodden: de vergankelijkheid maakt zich zichtbaar in wollige sigaren zo lijkt het wel. En ze vangen mooi het tedere licht van de toch al redelijk sterke winterzon. Wit op een blauwe achtergrond krijg je dan: het heeft wel iets.

Uitgebloeide lisdodden: wollig sigaren

Aan de verste oever van het ven is een grote zilverreiger op jacht naar eten: van het midden loopt hij zachtjes naar de linkerkant: rustig doet hij dat, door geen mens gestoord. Waarom het een grote zilverreiger is: gele bek en zwarte poten heeft hij, en voor een kleine soortgenoot is hij sowieso te groot, vind ik. Hij laat zich gewillig fotograferen, alsof hij de ondiepe kant van het ven als catwalk gebruikt: een slank model in bruidskleur. En als je wat geluk hebt, vat je de witte vogel en zijn spiegelbeeld in een beeld: een lucky shot noem ik dat dan. Een eerder zeldzame ontmoeting is dit: ik scooter al wel 15 jaar zeer vaak in het Vennengebied, maar ik geloof niet dat ik er al 5 zilverreigers gezien heb. Dat maak je dus mee als je buitenkomt.

Grote zilverreiger met spiegelbeeld

De nieuwe natuur komt hier en daar wel al piepen, maar heel voorzichtigjes: het is nog geen echte lente, er moeten nog maartse buiten en aprilse grillen komen, tenminste dat zou je willen. Maar bladgroei is nog niet te bespeuren, en zo zie je vaak verder en meer dan in de zomer. Naast het Bels Lijntje, voorbij de Heizijde richting Nederland, is nu aan de rechterkant zeer goed een grote plas in een weiland te zien: in de linkerhoek kun je een meerkoet zien, heel klein is hij op de foto, maar bij nader toezien wel zwart en met de witte bek en de witte vlek op zijn voorhoofd.

Grote plas met een kleine meerkoet, links in 't hoekje van de plas

Dat weiland wordt overigens begrensd door  een gracht die ik daar eigenlijk nog nooit opgemerkt had. Echt avontuurlijk en wereldschokkend is zo'n eerste visie niet, maar tussen twee bomenrijen heeft het wel perspectief en diepte. Ook het gewone eenvoudige kan mooi zijn!

Wintergracht, d.w.z. de Meirgorenloop