Ik heb mijn verjaardagscadeau dat mijn kinderen me jaarlijks geven, weer in ontvangst kunnen nemen. Hoewel ontvangst? Geen boek waar ik geen plaats meer voor heb, geen cd, die kast is ook overbelast, maar een familieweekend in de Ardennen. In Léglise zitten we ditmaal, diep in de provincie Luxemburg, dicht bij het groothertogdom, echt aan de andere kant van het koninkrijk. Twee en een halve dag op weekend, met kinderen en kleinkinderen: gezelligheid is dan echt troef!
We logeren in het vakantiehuis 'La fournage': volgens de gastvrouw een woord uit het plaatselijke patois, maar ik moet zeggen dat ik haar uitleg niet helemaal begrepen heb. En de verklaringen op Google maken mij ook niet wijzer: maar passons, dit is een detail. Het is een ruim verblijf, begrepen op ons allemaal. De woonkamer is totaal is anders dat wat ik in het Turnhouts vroeger 'e kremmelkot' of 'e kremmelkötsje' hoorde noemen.
De woonkamer: je kunt al benepener leven
En er is natuurlijk ook een zeer uitgesproken niveauverschil: de tuin ligt hoger dan het gastenverblijf, en daar is een heuse speeltuin: niemand hoeft de kinderen de weg te wijzen, en de sensatie is natuurlijk een grote, maar toch veilige trampoline: die wordt meteen ingenomen en veroverd. Springen, hossen en tuimelen met zijn vieren is vanaf nu het grote jolijt.De jongste is nog geen twee jaar, die is nog niet opgewassen tegen het geweld van de andere lieverds die eens of vier keer zo oud zijn, maar dat drukt de pret van de andere leden van de uitgelaten bende niet, wel integendeel.
Bewondering en beweging: het been in de hoogte is van Nona, mijn tweede kleinkind, mijn eerste kleindochter
Vier kleinkinderen: 8, 8, 5 en 4. Dat is hun geheime code, tot ze ouder worden
Ik sla ook een praatje met de zoon van de gastvrouw: hij woont vlak naast zijn moeder. Ik stel vast dat scootmobiels uitnodigen tot contact: mensen zijn benieuwd of dat tuig hier wel overal nuttig is, hoeveel km per uur je ermee kan rijden. Net zoals kleine kinderen maken ze contact leggen makkelijker: MS heeft ook zijn voordelen. De man is ondertussen bezig met een boom met brede kruin die aan de straatkant staat: het is een 'pommier' van 80 tot 90 jaar oud: appelbomen kunnen tot honderd jaar oud worden vertrouwt hij me toe. En deze groene grijsaard levert nog altijd een mooie oogst: sommige appelen kunnen tot 800 gram wegen, bijna watermeloenen zijn het, denk ik dan. Maar de man zet nu palen onder de zwaarste takken, die met het meeste appelen beladen, want die zouden af kunnen breken, en dat wil hij natuurlijk niet. 'Les Wallons sont plus chaleureux', zegt men meer dan eens, en dat heb ik vorige zaterdag, alleen in Léglise, ook al eens mogen meemaken.
Le pommier: de groene grijsaard
Maar ik ben natuurlijk niet naar hier te komen om de fruitbouwsector te bestuderen: gewandeld zal er worden! Ik heb natuurlijk makkelijk praten: ik beweeg me zittend voort. Slechts twee tochtjes in de buurt zijn geschikt voor rolstoelen: we kiezen er een, en tot aan een rustbank loopt alles best goed. Het bos naast de wandelweg is echt het bekijken waard, met clair-obscur, zingende vogels en ander natuurschoon.
Mijn familie op wandel
Une clairière, een 'laar' in onze moerstaal
Halfweg wordt mijn lopende familie gered door een rustbank: het dient gezegd, de tocht was tot hiertoe best doenbaar, ook voor mijn scootmobiel.
Waar een rustbank voor dient
De kleine Elvis: zij heeft een privé slaapgelegenheid
En dan vatten we het tweede deel van de wandeling aan, geschikt voor rolstoelen. Als Dries, de vriend van Noortje, mij niet metterdaad geholpen, gesteund en gestut had waar nodig, was ik daar nooit door geraakt. Geschikt voor rolstoelen blijkt een elastisch begrip te zijn. Maar eind goed, al goed. Toch is de natuur ook daar de moeite waard. Dries ziet op een bepaald ogenblik een boom vol met tondelzwammen, een dode boom wel te verstaan. En zo zien we dat dode natuur opnieuw leven geeft aan andere levensvormen: best indrukwekkend vind ik het. En Dries is een uitstekend observator, dat dient ook gezegd.
Dode boom vol tondelzwammen
En we hebben deze zaterdagochtend op een zeer bevredigende wijze door gebracht: we hebben gezien wat we thuis niet zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten