Als ik naar het Vennengebied wil, moet ik Brug 1 over, het Kempisch Kanaal of de 'vört' over. En dan sta ik altijd voor de verscheurende keuze: ga ik links of rechts het jaagpad op? Gisteren koos ik voor links, en dat bleek meteen een meevaller te zijn: tien meter voorbij de brug zie ik een zwaan met drie jongen: nooit gezien, zomaar in de natuur. De moeder is natuurlijk spier- en sneeuwwit, de kleintjes zijn al niet meer zo klein meer, maar nog wel grijs: die komen zeker niet pas uit het ei. Hoe volwassener de nieuwe generatie wordt, hoe witter ze ook zullen zijn: dat is dan ook het teken voor de ouders om hun kroost te verjagen, vanaf dan moeten ze voor zichzelf gaan zorgen. Een vrouwtje legt gemiddeld zes eieren: als we hier drie kindertjes zien, zijn er mogelijk ook drie die hun eerste levensweken niet overleefd hebben. Aan de tekeningen en de kleuren op de bek van het vrouwtje te zien gaat het hier om knobbelzwanen.
Moeder Zwaan en drie jongen
De eieren hebben een broedtijd van 40 dagen nodig, en soms broedt de vader ook mee. Zijn taak bestaat er in de eerste plaats in het nest en de eieren en de jonge zwaantjes te beschermen. Als mensen het broedsel te dicht naderen, kan papa zeer agressief worden. Zwanen zouden hun hele leven monogaam zijn, maar dat is niet altijd waar, tenminste volgens Wikipedia. Hij rijdt wel eens een scheve schaats, of vliegt wel een een scheve vleugel, om het in zwanenjargon uit te drukken, of het komt voor dat hij zijn partner gewoon verstoot, zonder notariskosten of wat dies meer zij! Het is niet alles pais en vree in het zwanendom, dat ook weer niet.
We kennen allemaal het sprookje 'Het lelijke jonge eendje', dat dan uitgroeit tot de prachtigste zwaan. Andersen had zijn verhaal ook 'Het lelijke jonge zwaantje' kunnen noemen: het kleine dier op de foto is niet echt een beauty: als je goed kijkt, zie je haar donsveren nog tevoorschijn piepen: het lijkt me een jong dat aan het puberen is Maar de toekomst zal er voor haar/hem witter uitzien!
Het lelijke jonge zwaantje
Moeder verzamelt haar kroost, en dan zwemmen ze alle vier gedisciplineerd naar pappie toe: die zit dertig meter verderop.
Op de Klotteraard zitten geen zwanen, wel meeuwen, heel veel soms, en al eens Canadese ganzen. Boven het ven zie je bij helder weer vaak stapelwolkjes: na de middag is dat meestal. wie bij Frank de Boosere oplet, zal het verschijnsel kennen. Op het ven is er natuurlijk geen bruisende branding, er steken geen sterke stormen op, laat staan orkanen of windhozen, een ven behoort zich te gedragen zoals het cliché over de Kempen: stil! En zo krijg je een rimpelloos wateroppervlak, waarin je de wolkjes rustig voorbij ziet drijven. En duidelijker dan dat wordt het niet waarom het Nederlands spreekt over een waterspiegel. Je kunt daar natuurlijk ook foto's van maken, en als je veel pretentie hebt, denken dat je een kleine epigoon van John Constable bent. En als je die pretentie niet hebt: 'kèsnekiketmèr', met klemtoon op de eerste, de derde en de vijfde lettergreep. Zoals Gezelle gezegd zou kunnen hebben: de Turnhoutse taal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet!
Omgekeerd Alpenlandschap in volle Kempen
Eerste splitsing van een embryonale kanjerwolk
Blauwwit: de hemel kleurt Turnhouts
Als je je ogen de kost geeft, zie je van alle merkwaardigs, vlak bij huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten