Laat ik het nog maar eens hebben over de schoonheid van het Vennengebied; daar heb ik het altijd over, maar nu nog explicieter. De twee voorbije jaren heb ik er niet te vaak in rond getuft: verleden jaar was het te warm, en je wil niet per se een zonnesteek op doen, of lijf en leden verbranden. Dit jaar waren de tochten ernaartoe ook eerder zeldzaam: ofwel was het hittegolf, of wel zaten we in een eerder lange periode van regen, en dat lokt een mens ook niet meteen naar buiten. Maar dit jaar, de 10de augustus, was een uitgelezen dag om met mijn scootmobiel mijn neus nog eens in de natuur te steken. Een echte zomerdag was het: 24 à 25 graden, perfect draaglijk voor mij. Dus ik nog eens weg, beginnend langs de vaartdijk, het jaagpad.
En daar begint het al, vlak voorbij Brug 1. Op een soort van toren bij een fabrieksgebouw is een schilderij te zien, maar je moet goed kijken wat het eigelijk voorstelt. Een vrouw zit op de bagagedrager van een fiets, ze houdt de man die natuurlijk voor haar op het zadel zit, goed vast. En zo rijden ze richting Brug 8 en verder naar de Ravelse brug. Of ze slaan aan de Kastelein linksaf en gaan van het Vennengebied genieten: allemaal mogelijk, als je het gebied daar een beetje kent en je je verbeelding laat werken. Het werk past wel in die omgeving, moet ik zeggen. Kunstenaar mij onbekend.
Fietsen op de heide? Of op het jaagpad.
Je neemt rechts het Bels Lijntje, dan nog eens links en je bent in de Dennenstraat, in landbouwgebied. Dar stel je vast hoe goed de regen de natuur gedaan heeft: echt gezond groen ziet alles eruit.
Dennenstraat, vlak bij Boones Blijk
Na de Dennenstraat sla je linksaf in de Elzenstraat. Merkwaardig genoeg hebben alle wegen hier straatnamen: er loopt hier ook nog een Langvenstraat en een Dombergheidestraat. De namen verwijzen naar het nabije landschap, wat nogal voor de hand ligt, maar waardoor je wel treffende straatnamen krijgt. Op het einde van de Elzenstraat staat de boerderij van Louis Helzen, tenminste in de jaren vijftig woonde die daar. Ondertussen is die man al lang overleden, maar in onze kinderjaren kwamen wij daar vaak, om te spelen in het 'Zavelkot': op een open plaats in het bos lag daar zavel à volonté, en wat moet je als snotter meer hebben? Menig zalig zanderig uur hebben we daar met onze ouders en buren en hun pagadders doorgebracht. Niet kun je er niet meer geraken, helaas. Ik geloof overigens dat de naam 'Zavelkot' uit vaders kokers is gekomen: hij was niet onbemiddeld wat taalvaardigheid betreft.
De boerderij van Louis Helzen
Voorbij de boerderij weer naar links en dan kom je aan het Peerdsven, het eerste ven voorbij het Kempisch Kanaal. Ik stap daar altijd af om te zien hoe het met de waterstand gesteld is: na de voorbije regenperiode valt het best mee. Je hoort op het journaal ook dat het grondwater zich op de meeste plaatsen op een gezond niveau bevindt, wat ik dan steeds als een geruststelling ervaar. Het gebied moet daar niet dadelijk veranderen in de Kempische Woestijn! Al jaren hangt er een geknakte tak boven het wateroppervlak, maar nu zie ik hem twee keer: het water weerspiegelt hem.
Weerspiegeling
Wat ook mooi is, zijn de wolken of wolkjes die niet alleen aan de hemel zachtjes voorbijdrijven, maar net zo goed in het blauwe water van het ven: volmaakte rust schijnt daar te heersen! Ik zei het al: ik heb het over de schoonheid van het vennengebied. Misschien niet sensationeel is ze die schoonheid: je moet ze willen zien en fijnproevers genieten ervan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten