Roger Raveel in Mol

In 't Kristallijn in Mol loopt op dit ogenblik, en nog tot en met 3 maart, een overzichtstentoonstelling van Roger Raveel: voor de liefhebbers: niet te missen! Ondertitel van deze expo is 'Zeven decennia werk van Raveel'. Er zijn  een veertigtal werken van de kunstenaar te zien: schilderijen, tekeningen en een object, dat in het handzame gidsje een objectschilderij wordt genoemd.En dat is dan het 'Karretje van de ruimte' uit 1991: het toont de belangrijke betrachting van Raveel 'het schilderij te laten uitvloeien in tijd en ruimte'. Het karretje is maar gedeeltelijk beschilderd en aan vijf zijden bekleed met spiegels, zodat het, afhankelijk van waar het staat, steeds een ander deel(tje) van de realiteit weerspiegelt, een grasplein en de hemel, of de vloer van een grote zaal en een deel van de zoldering. Wat je ziet, verandert zo steeds: der realiteit is ook niet echt te vatten, de waarheid van het karretje verandert steeds.

Karretje van de ruimte: uitvloeien

Karretje van de ruimte (1991) op de tentoonstelling; op de achtergrond mijn eigen karretje

Een tekening die er echt uitspringt, is die van vader Raveel, gedateerd 13.4.1971. Het is onbetwistbaar zo dat 'de vader' of de 'vaderfiguur' in het werk van Raveel een belangrijke rol speelt, maar daar gaat het hier niet in de eerste plaats om. Het is zijn eigen vader die hij hier weergeeft: eenvoudige man, op leeftijd en getekend door het leven. Rust, empathie en medeleven straalt het beeld voor mij uit.

Portret van mijn vader (1971), helaas niet rechtop

Vaak wil Raveel zijn schilderijen titels geven die met aandacht gelezen dienen te worden, wil je ze begrijpen, de titels en de schilderijen, bedoel ik. Zo is 'De illusie van de geborgenheid en de verschrikking van de witte leegte' (1987) best een mondvol, maar het is meteen een verklaring van het schilderij. Je ziet een klein deeltje van de kleurloze linkerkant van een vaderfiguur, die houdt het handje van zijn kind vast - een jaar of zeven lijkt het te zijn - en dat kind staat voor de witte leegte, het witte vierkant dat ook in veel van Raveels werken eerder prominent aanwezig kan zijn. Een denderend optimistische kijk op het leven is het niet, maar de zon schijnt ook niet alle dagen. Vader en zoon zonder valse sentimentaliteit, zou je kunnen zeggen;

De illusie van de geborgenheid en de verschrikking van de witte leegte, 1987

Ik ben al meermaals in het Raveelmuseum in Machelen-aan-de-Leie gaan kijken, maar dat werk had ik er nog nooit gezien. En zo waren er nog wel een aantal, daar in Mol, in 't Kristallijn. Reden te meer voor de liefhebbers om eens goed en aandachtig te gaan kijken.