Lissewege: 19de beeldenroute

Wat het kleine dorp Lissewege in de zomer zeer aantrekkelijk maakt, is de zogenaamde 'Beeldenroute', die dit jaar haar negentiende editie beleeft. Her en der in het dorp, voor en in de kerk en op het grote grasplein bij de schuur van abdij Ter Doest staan beelden van zo'n honderd deelnemers aan de tentoonstelling. Het is uiteraard onmogelijk van allemaal een even sterke indruk over te houden - sommige spreken meer aan dan andere - maar er is in ieder geval veel interessants en waardevols te ontdekken.

In de kerk staan een aantal voorbeelden van glaskunst, onder andere van de Kempische Peggy Hermans - zij woont in Dessel. Twee labyrinten, een vierkant en een rond, trekken mijn aandacht. Zij slaagt erin in het centrum van die werken verschillende kleuren samen te brengen, wat een zeer levendig en mooi effect geeft. De schoonheid zit in de kern van het labyrint, om er te geraken moet je de doolhof wel door, en als je het zo bekijkt, is het werk een echte metafoor.

Peggy Hermans, Labyrint

Van Lut Lambrecht is er een glas-in-loodraam dat 'Maskers en circus' heet en waarin ze essentiële elementen uit de vormentaal van Henri Matisse gebruikt: de bladeren, de dansers, onderaan een typische Matisseverluchting. Nu vind ik het altijd leuk de taal van Matisse tegen te komen - voor mij is hij een van de grootste kunstenaars van de 20ste eeuw - en Lut Lambrecht is hier misschien niet razend origineel, maar de toeschouwers in het circus,  de maskers, zijn dat wel. Ik moet zeggen dat Matisse ook zijn 'Le cirque' heeft gemaakt, maar hij heeft het dan over de acrobaten, niet over het publiek, zoals Lut Lambrecht. Zo wordt dat toch een persoonlijke interpretatie.

Lut Lambrecht, Maskers en circus

Vlak bij de schuur van Ter Doest staat het grootste beeldhouwwerk: 12 naakte vrouwen die naast elkaar op schragen zitten. Het is een werk van Laurent Geers en het heet 'Poging om de vergankelijkheid van de schoonheid vast te houden en te doen duren'. Goed bekken is nog iets anders, en catchy kun je het ook niet noemen. Wat echter niet kan beweerd worden van de 12 beelden: de vrouwen lijken in vier groepjes van drie bij elkaar te zitten - hoewel, helemaal zo is dat niet - er zijn oudere en jongere vrouwen, vollere en slankee, vrolijke en verdrietige, vrouwen die communiceren, elkaar troosten en vreugde delen. Het beeld biedt een caleidoscoop van menselijke emoties en interactie. En elke vrouw is een individu, ze zitten allemaal anders. Je zou er bij wijze van spreken een boek over kunnen schrijven. Geslaagd en indrukwekkend noem ik dat dan.

Laurent Geers, Poging om de vergankelijkheid...

Intrigerend is ook 'Zij & Wij' van Maaike Cartreul: vijftien bustes met verschillende gezichtsuitdrukkingen, waarmee wij geconfronteerd worden: 'Zij' zijn een spiegel van 'Wij': verwantschap of gelijkenis kun je zelf zoeken. Mooi toch.

Maaike Cartreul, Zij & Wij

Het was het derde jaar na elkaar dat ik de 'Beelden in het witte dorp' bezocht heb, en ik moet zeggen: het is elke keer de moeite geweest. Het aanbod is groot, maar de kwaliteit evenzeer. Als je 't mij vraagt toch.