Mooi vond ik twee glasobjecten (glazen schijven) van Irene van der Does de Bye. Erg Vlaams klinkt die naam niet: de kunstenares heeft een glasatelier in Den Haag, 'Vetro Colorito' heet dat op zijn Italiaans. Twee evocaties zijn het van nogal wat orthodoxe kerken bij elkaar; de tweede schijf met de eivormige koepels en een stadsmuur met twee poorten lijkt een gefantaseerde Russische stad.
Irene van der Does de Bye: Orthodoxe kerken
Wat me ook erg beviel was een doek van Chris Meynendonckx, die textielkunst beoefent. In dit geval was het een voorbeeld van wat ik dan maar 'viltkunst' zal nomen, want dat is het ook. Ze was tot alle uitleg over het tot stand komen van zo'n werk bereid, ze deed dat met zo'n enthousiasme - passie kan ik ook zeggen - dat het wel duidelijk is dat ze met dit medium de juiste weg heeft gekozen. Makkelijk is zoiets scheppen echt niet: het vraagt veel ervaring, en 'oefening baart kunst' is hier echt wel van toepassing. Haar 'Portret van een vrouw' kijkt ernstig en doelbewust kijkend de wereld in: haar ogen trekken meteen alle aandacht, ze vangen het licht en geven tegelijkertijd veel diepte aan het werk: prachtig vind ik het.
Chris Meynendonckx, Portret van een vrouw
Om eerlijk te zijn: ik had dit alles niet gezien als daar ook geen pentekeningen hadden gehangen van Dries van Doorn, de vriend van een van mijn dochters. Op facebook had ik al veel van zijn werken bekeken, maar nu zou het in het echt zijn: dan moet je daar natuurlijk naartoe. Groot zijn zijn tekeningen meestal niet, maar vaak met veel geduld en streepjes gemaakt, en even vaak met enigmatische titels die mij nog wel eens aan Magritte of Raveel doen denken. Of ze noemen exact wat er staat, zoals 'groot appartement/winkel/klein appartement', maar dan nog levert levert de tekening stof tot denken, en zoek je wat de man erin of erachter gestopt heeft. De winkel is nagenoeg leeg, het grote appartement staat vol, het kleine appartement is donker en eerder ontoegankelijk.
Dries van Doorn, groot appartement/winkel/klein appartement
Ook nogal bevreemdend is 'Extase op de eerste verdieping van residentie Tropical': de titel alleen al! Deze tekenaar beschikt in ieder geval over een rijke fantasie. Op het balkon van die eerste verdieping staan struiken in bloei, in het midden nogal overvloedig, maar meer is het niet. Je kunt er de kunstmatigheid van het stadsleven in zien, waar de natuur gereduceerd is tot al dan niet netjes getrimde struiken op een balkon. Extase!
Extase op de eerste verdieping van residentie Tropical
Groter van formaat is 'De dichtheid van de objecten is een illusie', een filosofische uitspraak, of een grap die enig overdenken vraagt.
De dichtheid van de objecten is een illusie
Een raadselachtige wereld vol zaken die niet evident zijn, lijkt Dries van Doorn wat mij betreft te scheppen. En wat op het eerste gezicht een grap of onzin schijnt, verbergt in feite veel ernst. Ik hou er wel van, van zijn tekeningen.
Ik ging voor Dries, maar ik heb ook heel wat gevonden waar ik niet naar op zoek was. 'Serendipiteit' heet dat tegenwoordig ook in het Nederlands, en dat ervaar je niet alle dagen. Speciaal was het dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten