Raveel in Geel - 2

Raveel is niet altijd even ernstig: humor heeft hij, maar humor leeft zoals geweten van de bron van de ernst. Er hangen twee voorbeelden uit 1971, een werk over eigen werk en een landschap. Dat laatste heet zeer overdacht 'Een schip vaart voorbij', maar die rivieraak is vooral onzichtbaar: je ziet een grote groenpartij, de helling van de buitentalud, op de voorgrond vermoed ik groente, in de achtergrond een bos en andere begroeiing onder een lichtblauwe hemel, maar redelijk opvallend de rood-witte wapperende vlag op de voorsteven van het schip. Het lijkt wel een kleurrijk zoekplaatje, je wordt er gewoon goed gehumeurd van.

Een schip vaart voorbij, 1971

Wat bijna als hyperrealisme overkomt, is de jaren-zestig-kuipstoel waarin geen mens zit of een poes ligt, maar een wit vierkant dat de buiging van de stoel aanneemt. 'Het vierkant rust even uit' noemt Raveel dat dan. Nu verschijnt dat witte vierkant heel vaak in zijn schilderijen, maar hier ligt het zomaar te bekomen en uit te puffen van de vele optredens die het heeft moeten presteren. Zo geeft Raveel aan dat hij het ook wel eens kalmer aan moet doen, en tezelfdertijd relativeert hij zijn eigen kunst en bezigheid. Hij lijkt uit te drukken dat hij ook maar een mens is, dat zijn kunst niet altijd even belangrijk is, dat hij dan wel kunstenaar is, maar ook mens onder de mensen. Hij heeft altijd in Machelen-aan-de-Leie gewoond en geleefd, niet in steden waar de avant-garde bedreven werd: hij is standvastig en gestaag zijn eigen weg gegaan, ver van alle artistiek gewoel en gewriemel van mensen die belangrijk waren of dachten dat te zijn.

Het vierkant rust even uit, 1971

Zijn eigen dorpse omgeving geeft hij vorm in twee etsen uit het begin van de jaren vijftig.'Voetbalveld (kleur), panorama met doel' uit 1952 kan moelijk Vlaamser zijn: ruimtelijke wanordening op zijn best, weinig huizen en veel schansmuren, want 'jedem das Seine'. Die mentaliteit en manier van leven heeft Raveel uitstekend gevat.

Voetbalveld (kleur), met panorama en doel, 1952

Ook in 'De betonweg' uit 1953 kun je de schoonheid van Vlaanderen bewonderen.

De betonweg, 1953

Het recentste werk op de tentoonstelling komt uit 2004 en heet 'Nestkastje', wat het ook is. Raveel heeft het beschilderd met motieven die in zijn oeuvre vaak voorkomen: de witte duif, een zangvogeltje en de poes. Alsof hij een deel van zijn  werk op zijn 83ste nog eens samen heeft willen vatten. Licht en speels is het.

Het nestkastje, 2004

Wat zo leuk is aan Raveel: telkens als ik naar een van zijn tentoonstellingen ga, ontdek ik weer nieuwe dingen, en het valt me nooit tegen. Ondertussen is het me ook duidelijk geworden wat voor een omvangrijk en origineel werk hij geproduceerd heeft. De 'Nieuwe visie' wordt het genoemd, en dat is inderdaad zeer terecht.