Maar eerst ga ik op het kerkhof zijn graf zoeken: een kleine pelgrimage als het ware. Het is een eenvoudige zerk, met twee kenmerkende elementen uit zijn schilderijen: het witte vierkant met onderaan een zwarte rand, en de vliegende duif. Datums vermeldt de steen niet, wel twee namen: Roger Raveel natuurlijk, maar ook Marleen De Muer, zijn tweede vrouw, zijn weduwe. Ik moet daarbij aan het Egidiuslied denken, meer bepaald aan het vers 'verware mijn stede di beneven'. Ze wil kennelijk zeer duidelijk maken dat ze na haar dood met Raveel verenigd wil worden. Eigenaardig vind ik dat, je naam op een graf kunnen lezen als je nog leeft. 'Le coeur a ses raisons...'
Het graf van Roger Raveel
In het dorp is er een klein parkje, het 'Plein van de Nieuwe Visie' (1996) met de 'Muur van de verbeelding', in beton zoals het werd gebruikt voor 'schransmuren' in de jaren '60. In deze muur zijn spiegels geïntegreerd, zodat de sculptuur steeds kan veranderen, al naargelang van wie zich wil bekijken, of vanaf welke hoek hij de spiegels wil bekijken. Je kan je inderdaad van alles 'verbeelden'. Het zijn gewone mensen die Raveel afbeeldt, en een drietal staat zelf achter een schransmuur. Uiterst rechts nog een typisch Raveels element: een poes die aan trippelen.
Muur van de Verbeelding
Tien meter verder een grote spiegel die het plantsoen laat zien: ook een werk dat voortdurend verandert. Raveel geeft zo natuurlijk de mensen ook de kans zich in zijn werk te integreren, en natuurlijk kun je jezelf fotograferen als deel van een Raveel, met scootmobiel en al! Wat ik niet nalaat te doen. Met enige ironie dient hier wel rekening gehouden.
Ikzelf, geïntegreerd in een Raveel.
Dat spel met voortdurende verandering van de natuur zie je ook in weer een andere spiegel die boven op een cementen knotwilg staat. De wolken erin zijn altijd anders, maar toch passen ze bij de hemel van dat moment. Ernstige spielerei is dat.
Wolkenspel
Op die wandeling kom je ook voorbij Machelenput: dat is een afgesloten meander in de Leie. Eind jaren 60 begin jaren 70 bestond het plan om die meander helemaal te dempen. Onder andere door een actie van Raveel, die er een vlot met vlag op liet drijven, is dat niet doorgegaan. Nu is het een klein natuurgebied, zijn de oevers al goed begroeid, en is het er zalig toeven. Raveel was allesbehalve wereldvreemd: dat was al gebleken uit zijn kunstwerken in het dorp. Ik mag hem wel, de kunstenaar uit Machelen.
Machelenput met
en zonder kroos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten