Yves, my partner in walking) wil het kasteel van Vorselaar in de winter zien, wanneer de bomen bladloos zijn en je het gebouw in zijn volle glorie kunt bekijken. Hij stippelt dus een knooppuntenwandeling uit, en wij weg naar dat dorp.
Onze eerste stop op de wandeling is het kerkhof: niet dat wij zo macaber zijn aangelegd of we ons voortdurend bezighouden met wat er op de Laatste Dag zal gebeuren, maar omdat er een 'Christus aan het kruis' van George Minne (1866-1941) te zien is, midden op de kerkhof. Je zou een beeld van Minne, een van de bekendste symbolistische beeldhouwers van Europa, niet meteen in een klein Kempisch dorp verwachten. Toch staat het er, en dat komt door Kardinaal Van Roey, die van Vorselaar was: in 1951 heeft hij het aan zijn geboortedorp geschonken. Typisch Minne is het wel: een magere, eerder lange, je zou zeggen een wat uitgelengde man hangt aan het kruis, geen man in de volle kracht van zijn leven, zoals Rubens hem voorstelde, maar gewoon een man zoals er veel meer zijn. Ik vind het dan ook een heel menselijk beeld, het is geen krachtige godheid die hier ter dood gebracht is.
De menselijke christus van George Minne
Zijn hoofd en gezicht zijn stil en ingetogen: er is geen doornenkroon te zien , eerder twee touwen rond zijn hoofd. Alle pathetiek is verdwenen: rustig lijkt hij ingeslapen te zijn, wat aan een marteltuig als een kruis best moeilijk moet zijn. Maar ook hier: menselijkheid. Je moet niet echt gelovig zijn om dit beeld te appreciëren.
Het gezicht van de Mensenzoon
We komen ook gewoon levende mensen tegen: collega Carl en zijn vrouw Paula, wat een leuke babbel oplevert, een schaakvriend van Yves, met een aangenaam praatje, iemand die ons voorbijgaat en tegen zijn meeloper zegt: 'Dat is Toon', terwijl ik niet eens weet wie dat was: een onbekende bewonderaar allicht! Ook, leven zonder woorden valt ons ten deel: een loopvogel die zich de weg over spoedt, twee Brabantse trekpaarden die na een week van hard labeur in een weiland staan uit te rusten. En die hebben ook last van corona, of zijn solidair met het mensdom: de lange manen in geen maanden meer geknipt!
Paard zonder kapper
In het midden van ons tochtje komen we aan Yves' doel: het kasteel! Er ligt heel veel groen, een park, bossen rond dit 'huisje wel te vree': rustig wonen is het hier alleszins. In de 3de eeuw zou hier al een Romeinse villa gestaan hebben, maar van een versterkte burcht is pas sprake vanaf 1270. In de loop der tijden zijn verschillende adellijke families er de eigenaar van geweest: nu is dat de familie 'de Borrekens. Zijn huidige neogotische uitzicht kreeg het in 1860: graaf Filip van de Werve was daar verantwoordelijk voor: hij heeft er een neogotische waterburcht van gemaakt. Het deed me tegelijkertijd aan de Efteling denken, en aan Neuschwanstein in Beieren: letterlijk een eigenaardig bouwwerk is het, in het midden van de Kempische bossen.
Kasteel de Borrekens: achterzijde, burcht en slotgracht.
Ook interessant is de kerk van Vorselaar: schip en koor dateren uit de 14de eeuw, wat behoorlijk oud is. De twee zijbeuken dateren uit 1839: dat die van later zijn, is zeer goed te merken. De toren met peer komt uit 1610
De Sint-Pieterskerk met het onderste deel van de toren uit de 14de eeuw
In de kerk zie ik de glas-in-loodramen van Raph Huet weer: die zijn iets meer dan 10 jaar geleden ingewijd in aanwezigheid van 'le tout Vorselaar' en vrienden van de kunstenaar. Nu heb ik de gelegenheid er foto's van te maken, en ik laat me niet pramen. Non-figuratief zijn deze ramen, maar ze passen goed in de kerk, ze bepalen mee de sfeer. Mooi vind ik ze.
Raph Huet: streven naar het hogere?
Raph Huet: evocatie van het lijden van Christus?
Zo kunnen Yves en ik weer terugkijken op een zinvolle middag: we hebben het kasteel gezien, en we werden verrast door een beeld van George Minne en de ramen van Raph Huet. Corona hoeft niet altijd verveling, ennui, Langeweile en boredom te zijn: zelf initiatief nemen en op zoek gaan kan best betekenisvol zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten