Weesgedicht

Tijdens de 'Week van de Poëzie' van dit jaar kwamen vooral de zogenaamde 'weesgedichten' onder de aandacht. De bibliotheek van Aalst is daar mee begonnen in 2020, en dit jaar hebben ettelijke steden en gemeenten zich bij dat initiatief aangesloten, waaronder ook Turnhout. In onze stad bood de bibliotheek 100 gedichten aan die een peter en een raam zochten. Bedoeling is immers dat de kandidaat-peters of -meters een raam op de gelijkvloerse verdieping ter beschikking stelden waarop dan in afwasbare verf een gedicht wordt geschilderd. Als gewezen leraar Nederlands voelde ik me ook geroepen, en ik was niet de enige: na drie dagen hadden alle gedichten al een adoptieraam gevonden. Verzen van bekende en minder bekende dichters waren bij die weesgedichten, en ook plaatselijke dichters kwamen aan bod. Het gedicht op mijn raam heet 'Lichtmatroos' en is van de Turnhoutse dichter André Sollie. Op mijn raam ziet het er zo uit:

Lichtmatroos, Molenbergstraat 62, Turnhout

 

Laat ik de tekst maar leesbaar maken:

 

Lichtmatroos

 

Ik herken je.

Je schip manoeuvreerde zich al eerder

door mijn straatje van Gibraltar.

Laag water. De wanden van het ruim

schuren langs de romp van mijn huis.

Wijdbeens op het achterplecht

gluur je me mijn bed uit.

De vlag van Elders

slaat een blos op je wangen.

Laat me je verstekeling zijn.

Bombay, Batavia, Montevideo.

Langs loodsen, sluizen en dokken.

Kijk, ik gooi mijn raam wijd open.

Vang me op.

Ik dicht je sterke arme toe.

Ik vind het ook een goed gedicht, moet ik zeggen. De Turnhoutse schilder die het op het raam geconterfeit heeft, schrijft in de plaats van 'langs' het dialectwoord 'langst': een beetje couleur locale kan nooit kwaad, moet die gedacht hebben.

André Sollie is geboren in Mechelen in 1947. Zijn 'Wachten op matroos' is een kinderboek over een vuurtorenwachter die verliefd wordt op een zeiler. Hij won er de 'Gouden Griffel' mee, in 2001 was dat. De Engelse vertaling van het boek zorgde voor heel wat ophef in het UK, toen het op de lijst voor het onderwijs terchtkwam: christelijke organisaties konden zich niet vinden in de homofiele personen in het boek; je kunt nooit voor iedereen goed doen, denken we dan maar. Morgen loopt de 'Week van de Poëzie' ten einde: ik zal het raam van de buurman overmorgen gaan lappen, dan is iedereen tevreden. Hoe de verzen daar zijn terechtgekomen, is een verhaal van balsturige huisnummers, mar voor de rest onbelangrijk: niet alles loopt perfect in ons Belgenland, zelfs niet in de deelstaat Vlaanderen!