Ed. Hoornik
Over hebben en zijn heb ik op deze blog al eens een overweging geschreven, en daarbij gesteld dat zijn geleerd moet worden, dat het een resultaat van opvoeding is, en bewijs van beschaving bovendien. Ben ik afgelopen week bezig een passend vers te zoeken voor op mijn nieuwjaarskaart, stoot ik op een gedicht van Ed. Hoornik over deze twee 'werkwoorden'. De tekst loopt zo:
Op school stonden ze...
Op school stonden ze op het bord geschreven,
het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
de ene werkelijkheid, de andere schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
is kind worden en naar de sterren kijken,
en daarheen langzaam worden opgelicht.
Erg poëtisch vind ik dit gedicht niet, daarvoor is het te belerend, te didactisch. Het bevat wel echt treffende formuleringen: hebben is oorlog, is twee borsten. En de tweede terzine vind ik zeer geslaagd. En je kunt eens nadenken over wat er staat, en stil worden. Daar dient poëzie voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten