De natuur aan zichzelf teruggeven

Tijdens mijn tochtjes verleden jaar had ik al kunnen zien hoe in het Vennengebied behoorlijk wat moeite werd gedaan om de vennen weer tot hun volle recht te doen komen: de Grote Klotteraard was zowat verzand, het Peerdsven te veel omgeven door begroeiing die het spel van de wind hinderde en het ven dan ook zijn vrijheid voor een belangrijk deel benam. Een heleboel struiken en bomen rond het ven waren toen al gerooid. Natuurpunt, met steun van Europa, zorgt voor deze restauratie, of natuurinrichting zoals het genoemd wordt. Ik was dit jaar al vaker gaan kijken naar het resultaat, maar nu, met de lente volop in actie en de zon die leven geeft, zijn de gevolgen pas echt goed zichtbaar.

De droge Grote Klotteraard staat voor het grootste deel weer vol water, en op de Kleine Klotteraard zie je nu lelies waar ze er vorig jaar nog niet waren, en die van vorig jaar zijn gegroeid als kool, om bij wijze van schrijven in het plantenrijk te blijven. Het gezicht op de twee vennen is schitterend.

Uitzicht op de Grote en Kleine Klotteraard vanaf de 'kijktoren'. De Kleine Klotteraaard in de voorgrond,  de Grote achter de smalle landbrug.

De waterlelie

Ik heb de witte waterlelie lief,
daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in 't licht.

Rijzend uit donker-koelen vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.

Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer ...

Frederik van Eeden, uit 'Van de passieloze lelie, 1901

Beter kan ik het natuurlijk niet zeggen: ik ben geen dichter. Maar de witte waterlelie en dit gedicht: ik vind ze allebei prachtig: wat een diepte Van Eeden geeft aan de schoonheid die op het oppervlak drijft, hoe rust en stilte hun diepte vinden in het licht.

Gegroeide samenscholing van roze waterlelies

De uitkijktoren, 12,5 m hoog, van waar je al dit prachtigs ongestoord kunt bewonderen