Op zee varen is toch weer een andere gewaarwording dan op grote, brede binnenwateren: je voelt veel beter de kracht van het water, en dan varen we in feite nog vlak bij de kust. Maar het verschil is onmiddellijk voelbaar. En je kunt natuurlijk niet echt de gebouwen aan de wal goed bekijken: het uitzicht hier is echter veel weidser, je zit in volle natuur. Af en toe zie je in de verte een schip, maar de veranderende wolken en luchten bieden een mooi schouwspel. Je zou zeggen: 'Altijd hetzelfde', maar neen, de hemel is voortdurend anders. Het grijs laat langzamerhand blauw toe, het weer wordt open, en daar kikt de burger van op.
Rustige zee bij grijs weer
Het waait open
Als we de Scheldemonding binnenvaren, voelen we het verschil omgekeerd. Hoewel de rivier hier naar mijn normen toch wel heel breed is, voel je aan het water dat de kracht ervan gebroken wordt door de twee oevers, en nu wordt het voor iedereen rustig.
Nederland in zicht: bijna thuis
Die Scheldeoevers staan natuurlijk niet vol met eentonige hoogbouw: veel strand en duinen zijn er te zien, en al iets dichter bij Vlissingen strandkabines, netjes op een rij, zoals dat in Nederland betaamt.
Het strand met laagbouw
En dan komen we in Vlissingen zelf: de zeilvakantie is gedaan. Ondanks het weer dat niet altijd meezat, was het een zeer bijzondere ervaring: aangenaam gezelschap, goede en onderlegde begeleiders, een zeer bekwame bemanning ('crew' noemen ze het zelf) en de vrouw van de schipper die ons steeds erg smakelijke kost voorzette. Na de 'stille minuut': zomaar meteen in een of andere trog duiken was er niet bij. Ik kan me voorstellen dat het zeilersleven best zo'n moment van overdenken nodig heeft: naast al die natuur mag een beetje beschaving er ook zijn. Want wij zijn de zee niet, hoewel die prachtig was, zeker weten.
Vlissingen: weer grijs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten