'Rare' vogels in het Vennengebied

Als je vaak in het Vennengebied komt, zie je al eens een ander vogeltje dan een mus, een vink of een merel, en hoor je al eens een ander geluid dan dat van de tjiftjaf of de ekster. Kieviten, snippen en grutto's, heel soms zelfs een tureluur verzorgen dan de uitzendingen van Radio Venvogel. In het begin van dit jaar, op 12 maart om precies te zijn, op mijn eerste vennentocht van dit jaar, de winter was nog niet eens voorbij, spot ik in de plassen vlak naast het Haverven een zilverreiger, die daar op zijn eentje zijn kostje bij elkaar zoekt, onverstoorbaar, ook niet afgeleid door een amateurfotograaf in een scootmobiel. Mooi vond ik dat, want die vogel zie je niet elk jaar in het Vennengebied.

Zilverreiger, alleen en ongestoord

Aan de Klotteraard kom ik een gewezen buurman uit de Fonteinstraat tegen: hij staat birds te watchen met een verrekijker op statief - dat zijn  de echten! - en ik vertel hem over mijn zilverreiger, waarop hij dan weer: 'Vijfhonderd meter verder zitten er wel twaalf!' Ik daar naartoe natuurlijk: er zitten er zoveel dat je ze niet allemaal op een foto krijgt, tenzij 'van veraf', maar dan zijn het maar witte stipjes, en daar zit mijn foto liefhebberend persoontje ook niet op te wachten. Een prachtig schouwspel is het: mijn jaar kan niet meer stuk, denk ik bij mezelf.

De grote zilverreiger komt vooral voor in Italië, de Balkan en Turkije, maar tegenwoordig ook meer in noordelijkere streken van Europa: In Nederland zijn er zo'n 150 broedparen. De 12 of 13 van 12 maart waren dan ook waarschijnlijk op weg naar hun broedgebieden in Nederland.

Netjes op een rij

Met minder orde

Vorige dinsdag, op die tropisch warme augustusdag, moet je natuurlijk van zo'n stralende laatzomerdag profiteren, en van het Vennengebied gaan genieten. Stil is het er nu: je hoort nauwelijks vogels, de natuur lijkt zich op de herfst voor te bereiden. En dan zie ik weer iets nieuws: een vlucht kieviten die zich mogelijk klaarmaakt voor hun vertrek. Ik probeer ze te fotograferen, maar dat lukt niet: als ik meen ze voor mijn lens te hebben, bevinden ze zich natuurlijk weer 10 meter naar links of rechts, hoger of lager. En als het zonlicht een beetje slecht valt, gedragen ze zich als zweefvliegtuigen: opeens zijn ze verdwenen, maar zoals de zwevers, laten ze zich 10 seconden later weer zien. Opmerkelijk, toch?

Een vlucht kieviten (foto van het internet geplukt)

Ik heb mijn kieviten nog niet goed geobserveerd, of er gebeurt weer iets nieuws aan de Kasteeltjes (daar speelde alles zich af): links naast mij vliegen 7 of 8 grauwe ganzen weg, op een rijtje, 5 seconden later  hetzelfde aantal, en nog eens 5 seconden later een derde groepje. Een V-formatie is het nog niet, maar die gaan waarschijnlijk wel vormen, en dan trekken ook zij weg. Er gebeurt wat in de natuur, vlak voor het najaar: de herfst is komende, dat is wel duidelijk.

Groepje grauwe ganzen (foto Chris van Rijswijk)

Een eenzaat laat zich horen en zien: een roepende buizerd die waar dan ook naartoe vliegt.

De eenzaat (foto van het internet)

En zo kan ik zeggen dat het jaar goed begonnen is met mijn zilverreigers, en goed bijna geëindigd met mijn kieviten en grauwe ganzen. Ik heb de natuur haar cirkel een beetje vol zien maken, en dat is mooi.