Yves probeert zijn conditie weer aan te scherpen, en daarom wil hij wandelingen maken die niet langer zijn dan 5 kilometer: zijn doel is weer zonder veel moeite tochten van 8 tot9 km af te haspelen. Ik stel hem de 'Hoogmoerwandeling' in Merksplas voor, te vertrekken aan de Steenweg op Weelde 51. Hij trekt zijn wandelschoenen aan, en ik blaas mijn scootmobiel zijn bijna laatste adem is. En wij op weg.
De eerste merkwaardigheid die we tegenkomen is de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw der Stilte. Het gebied waar ze staat werd op het einde van de 19de eeuw door de familie Van der Vorst gekocht van een rijke heer met de naam Splingard, die bestempeld wordt als een rabiate vrijmetselaar, alsof 'overtuigd' niet genoeg is. Maar hij was duidelijk een vreemde eend in de bijt. In 1961 wordt op deze plaats, op het Geheul, een kapel gebouwd: dat is de wens van ene Marie Van der Vorst, een vrome en overtuigde katholiek, alsof 'rabiaat' hier ook niet zou kunnen: de woordenschat hangt af van het kamp waartoe je behoort. Tot in 2005 konden de mensen uit de buurt hier naar de mis komen, toen ging de laatste pastoor op pensioen, en werd de kapel niet meer gebruikt. Het bisdom heeft het gebouw in 2009 dan maar verkocht.
Ik ben vaak voorbij deze kapel gereden, maar nooit naar binnen geweest wegens steeds op slot. Maar gisteren hadden we geluk: er komt iemand aan met een sleutel: op Sint Pieter lijkt hij niet, ook niet op een priester op een beetje jaren, maar dat maakt ons niet uit.
Kapel van Onze-Lieve-Vrouw der Stilte
Binnen wacht ons een echte verrassing: geen heiligenbeelden, geen Christus aan het kruis, geen altaar, geen biechtstoelen, niets van dat alles. De man die ons binnen liet, gebruikt de ruimte als garage, en kleutert er aan old timers! Nou, zegt-ie, het leek mee een leuke plek om wat de sleutelen. De tijden zijn veranderd sinds 1961: het nieuwe gebouw diende als kapel op het einde van het 'rijke Roomse' leven, toen nog net voor het Twee Vaticaanse Concilie, nu is het een ondergeschoven hobbygarage: sic transit gloria mundi. Helemaal ironisch zou geweest zijn dat er nu een vrijmetselaarstempel in ondergebracht zou zijn, maar in dit geval overtreft mijn fantasie de realiteit!
Hobbygarage met en MG in rerstauratie
Iets verder lopen we nog tegen iets ongewoons aan: tomaten uit een nabijgelegen serre worden hier via een automaat aan de man en vrouw gebracht. Wat me bij het voor de hand liggende neologisme 'tomatenautomaat' brengt: het woord heeft iets van een palindroom, en het is gezond, dat wil zeggen de tomaten toch, zullen we maar hopen. Ik moet wel zeggen dat de moderne middelen de mens wel lui maken: hij hoeft niet eens meer in de winkel te staan om om de twee uur een kilo of wat tomaten te slijten. Maar anderzijds: als we thuis gebleven waren, hadden we al dit fraais niet beleefd.
Wervend bord voor de tomatenautomaat
En dan komen we bij onze bestemming, de Hoogmoerheide. Ik ben er ooit geweest, en er zelfs in rondgewandeld, en ik had het bijgevolg kunnen weten: met een schootmobiel geraak je daar niet in. Want het poortje is niet zomaar een deurtje, o nee meneer!, het is een constructie die belet dat je er met brommers en kleine motoren zou gaan joyriden: dat je dan ook rolstoelgebruikers en scootmobilisten de toegang ontzegt, daar moeten ze niet over klagen, ze mogen al blij zijn dat ze een rolstoel of een scootmobiel hebben. Kinderwagens: ook moeilijk. Jonge ouders wordt verzocht buggy of kinderwagen aan de 'ingang' - 'welke ingang? - te laten staan. Ik snap dergelijke maatregelen wel: je wil inderdaad geen brommers, motoren en hun storend lawaai in een natuurgebied, allicht niet, maar mensen met een fysieke beperking blijven ook in de kou, zelfs in die hete zomers van tegenwoordig.
Het begin van de Hoogmoerheide
Bijgevolg: we keren op onze stappen terug, vooral Yves, ik eerder op mij banden. We zoeken niet eens wanhopig naar een café of een terrasje: wij berusten. Maar neen, zo dramatisch vinden we onze gehalveerde wandeling niet. Bovendien kan je beter in augustus naar de Hoogmoerheide komen, wanneer de heide in bloei staat. Zo zie je maar, er liggen ons nog mooie tijden in het verschiet. Always look on the bright side of life!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten