In een grote lege vlakte staan drie bomen, bladerloos, alle drie, de linkse is de kleinste.'Troosteloos', meer dan een beetje troosteloos zou ik zeggen: eenzaamheid zover het oogt reikt. Die ets heet 'Requiem' of In Memoriam', dat herinner ik me niet juist meer. Boven de tekening kun je 'L'Adieu' lezen, en eronder het gedicht van Guillaume Apollinaire.
Dat gaat als volgt:
J'ai cueilli ce brin de bruyère
L'automne est morte souviens-t'en
Nous ne nous verrons plus sur terre
Odeur du temps brin de bruyère
Et souviens-toi que j'attends
Ik heb er een Nederlandse vertaling van gevonden, van de Nederlander Wouter van der Land, die een blog heeft over Guillaume Apollinaire. Ik vermoed dat hij een liefhebber van de dichter is, en dat hij er veel over weet en van kent. Die vertaling luidt:
Het afscheid
Geplukt heb ik dit twijgje heide
de herfst is dood je weet 't nog
Onze wegen zijn voorgoed gescheiden
Geur van de tijd twijgje heide
Ik kijk naar je uit weet dat toch
Ik vind het nog een goede vertaling ook. Dirk Baksteen kende dus meer dan de Kempen rond Achterbos, Franse dichters bijvoorbeeld. Daarbij kan opgemerkt worden dat hij van oorsprong een Rotterdammer was, maar dat scheen in zijn geval geen bezwaar te zijn. Het gaat hier onder andere over de heide, dat wel.
Ik vraag me wel af voor wie hij deze ets met gedicht gemaakt heeft: zoals ik al zei staan in de summiere catalogus geen jaartallen van ontstaan van zijn werk, dus is het gissen. Misschien is dit werk het afscheid van Hilda van den Panhuyzen, zijn echtgenote met wie hij zeven kinderen had. Maar zoals gezegd: ik weet dat niet zeker, het is mogelijk, dat is alles wat ik erover kan schrijven.
Merkwaardig vind ik wel: je gaat etsen van Dirk Baksteen bekijken, en je komt een gedicht van Apollinaire tegen, in Mol-Sluis dan nog! Alles is met alles verbonden, daar zullen we het maar bij houden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten