Certaldo - dag 2 : Centro Storico

Osteria del Vicario


Zicht op de onderwereld


De Romeinse poort, vlak naast de kerk


Het huis van Boccaccio

Je kunt moeilijk vier nachten in Certaldo Alto geslapen hebben, er geweest zijn van dinsdag tot zaterdag, zonder het stadje zelf gezien te hebben: daarom, vandaag, na de middag een bezoek aan het 'centro storico'. Voor mezelf is het een soort(je) van bedevaart: Giovanni Boccaccio, de schrijver van de 'Decamerone', de eerste in de westerse literatuur om novellen te schrijven, is er immers geboren.

Historisch is om te beginnen al ons hotel: het was een oud, klein klooster, omgebouwd tot hotel(letje), maar met alles erop en eraan. Er waren destijds voor de paters vier cellen, nu dus vier kamers voor de gasten. Natuurlijk gemoderniseerd, met badkamer en douche, alleen de vloer is niet stabiel: die rust niet op betonnen welfsels, maar op houten planken, en hij geeft dus een beetje mee. Dat heb ik ervaren toen ik de eerste avond de grote kleerkast opende. Dat meubel had dat echter niet goedschiks begrepen, en kwam, met half geopende deur, onverhoeds op mij gevallen. Opvallend, in alle betekenissen van het woord. Dieuwertje komt mij ontgraven, en verder: een kniesoor die erom maalt.

Het uitzicht vanaf het balkon is weids en magnifiek: groen strekt zich in de laagte alom voor je uit. De lente is hier kennelijk al een paar weken verder, maar ook nog pril. Overigens vindt Dieuwertje op dit balkon in Ulrike een bondgenote om samen een sigaretje op te steken. Zij zijn de enige twee rokers in onze groep, dat wil zeggen: de derde ben ikzelf.

We logeren vlak naast het oude kerkje, de San Tommaso, gebouwd in de 13de en 14de eeuw. Naast de kerkdeur bevindt zich een toegemetselde poort, die oorspronkelijk Romeins is: ze heeft in ieder geval een perfect ronde boog. Ik kan moeilijk alle merkwaardige huizen van het historische centrum gaan beschrijven: over elk gebouw is wel een verhaal te vertellen, je kan zo uren bezig blijven. We zien wel het huis van Boccaccio, dat in de Tweede wereldoorlog volledig en vakkundig verwoest was, maar nadien compleet en precies gereconstrueerd is. Het museum is echter niet open.

Eventjes verder komen we in een gebouw dat gewijd is aan kunstambachten: keramiek, 'terracotta d'arte', ambachtelijke weefsels, 'stampa d'arte'. Dat laatste staat synoniem voor 'litografia', steendruk dus. We bekijken vooral alle keramiek: borden, schotels, vazen, alles klein of groot, prachtig gedecoreerd, zeer aantrekkelijk: we zoeken zaken die we willen meenemen en cadeautjes die we willen kopen, want het thuisfront mag Toscane ook opsnuiven. Maar ik maak daar iets zeer moois mee: ik kijk naar de steendrukken, ze staan me wel aan, het zijn originele werkjes in een niet te grote oplage, het lijkt me wel wat. Geïnteresseerd probeer ik naam van de kunstenaar lezend te ontcijferen, en dan overtreft het toeval de fantasie. Want wat blijkt: de kunstenares, want het gaat om en vrouw, heet 'Borgogni', ik ontmoet dus een Italiaanse naamgenote. Natuurlijk koop ik een werkje van haar (eigen volk eerst, dat spreekt), ik laat haar mijn identiteitskaart zien, zij ontdekt haar eigen naam in een andere spelling, en tenslotte betaal ik en ontvangt zij het verschuldigde bedrag: zaken zijn zaken, dat spreekt net zo goed.

Certaldo is zich zijn kwaliteiten en reputatie zeer bewust: het stadje is echt schoon, je kunt er bij wijze van spreken van de grond eten. Verdwaalde snippers of misplaatst afval krijgen er geen kans: die worden gelijk ingerekend en in een vergeetput gedumpt. Dat is niet alles: vuilnis opruimen is een ding, schoonheid brengen een ander. Maar dat doet Certaldo ook: op een aantal plaatsen in het stadje staan beeldhouwwerken, twee daarvan van een kunstenaar met de naam 'Fuad': een beeld van een verliefd paar dat de mooie naam 'Ti invito al viaggio' draagt (ik nodig je uit tot de reis), en een van een figuur, een hoofd eigenlijk, dat de schalmei bespeelt. Dat laatste is overigens een thema dat daar in veel schilderijen en schilderingen terugkomt, het lijkt een symbool voor of merkteken van de streek te zijn. Fuad heeft de Italiaanse ziel best wel begrepen.

En verder: genieten van het stralende weer, de mooie panorama's en elkaars gezelschap. Waar kunnen we nog beter zijn?