Turnhout: beeld en klank in de raadzaal

Over de onovertroffen schoonheid van het Turnhoutse stadhuis zijn niet bepaald bibliotheken volgeschreven, maar dat wil nog niet zeggen dat het nergens de moeite is. Zondag laatstleden zat ik in de raadzaal geboeid te luisteren naar het aperitiefconcert van 'De Turnhoutse Snaar', en willen of niet, dan bekijk je ook grondig de wandschildering waarvoor het ensemble stond te spelen. Wat je ziet, is 'Hertogen op jacht', al ziet de wakkere toeschouwer in dit tafereel alleen vrouwen: de drie vrouwen van Turnhout allicht, die ook al op de ets van Lucas Vorsterman staan. Rechts blazen twee jonge vrouwen op de jachthoorn. Het hert staat er natuurlijk ook op: naar uiterst links vlucht het, zo de stedelijke spreuk illustrerend: 'in fuga salus', dat wil zeggen 'ons heil ligt in de vlucht'. Van veel verzet en moed getuigen deze woorden niet, maar, zeggen mensen die het kunnen weten, wij hebben nooit stadsmuren gehad, dus wat moesten wij? Liever blode Jan dan dode Jan, dachten onze voorzaten.

'Hertogen op jacht'

En ik kan me nu wel een beetje vrolijk maken over onze vlucht en ons heil, ik moet ondertussen eerlijk zeggen dat ik de muurschildering best goed vind. Ze staat in de vormentaal van eind jaren vijftig en jaren zestig, en die stijl is lang verlaten, maar ze evoceert toch wat Turnhout is, of beter, welk beeld de stad van zichzelf wil geven: veel bossen en groen, dat eerder symbolisch wordt opgeroepen, de drie vrouwen uit onze geschiedenis, de middeleeuwse jacht, de weidsheid van het land, veel gebruik van blauw en wit, onze stadskleuren: wat er op moest staan, staat er inderdaad op. De makers van dit werk zijn de kunstenaars E. Patoux, J. Colpaert en A. Pauli: hun namen kun je vinden in de trouwzaal, rechts van onderen op de andere wandschildering, 'Vreugde om het leven'.

'In fuga salus' van iets dichterbij

Maar ik kwam meer voor klank dan voor beeld, dat was de initiële bedoeling, het aperitiefconcert door 'De Turnhoutse Snaar'. Dat strijkersensemble werd opgericht in 2001, telt nu 14 leden, volgens het foldertje van Musica Meridiana 'allen amateurs van hoog niveau'. Eva Vermeeren, professioneel violiste uit Turnhout, heeft de leiding. Dat hoge niveau is inderdaad niets te veel gezegd: ze begonnen met het Allegro uit het Derde Brandenburgs Concert van Bach, charmeerden heel de zaal met het 'Playful Pizzicato' uit de Simple Symphony van Britten, lieten filmcomponisten als Morricone en John Williams tot algemeen genoegen horen, het was zeer hoog niveau, top, vond de zaal. Els Vermeeren bracht het enthousiasme in de zaal zoals ze gedreven stond te spelen en te leiden: het plezier van het musiceren spatte er gewoon van af. Even gedreven slotapplaus volgde en dan een bisnummer: Carnaval de Vénise, een van de lijfstukken van mijn vader. Het publiek echt blij nu, want dat stuk gaat er altijd in bij de werkman, denk ik dan. Hoewel, of er veel werklui waren op dit concert, is nog maar de vraag. Dat de afwezigen ongelijk hadden, weet ik wel zeker.

De Turnhoutse Snaar, zondag 3 maart 2013