Schuur, minstens 150 jaar oud
Stoere balkenbrug: voor mij rechtsomkeer
Europa timmert mee aan de Kempen
Twee kortere wandelingen uit mijn mapje zijn de 'Doolhofwandeling' en de 'Dombergheidewandeling': de eerste bijna 5 kilometer lang, de tweede precies 4. Ze liggen overigens dicht bij elkaar: elk aan een andere kant van het kanaal.
De Doolhofwandeling is de ruigste van de twee: ze voert door wat nu een bosreservaat genoemd wordt, en dat tot 1999 eigendom was van de bekende Turnhoutse familie Dierckx: helaas niet de naam van de moeder van mijn kinderen, wel die van - veronderstel ik - het Dierckxgeslacht dat ook de plaatselijke notarissen heeft geleverd. Je komt eerst wel voorbij een schuur die volgens mijn gidsje minstens 150 jaar oud is, en dat zie je ook wel aan het zadeldak. Maar in de Doolhof zelf begint pas de echte wandeling. Het is een gebied dat zelfs na deze droge zomer nog vochtig is, met hier en daar best wat slijk en moeilijk berijdbare wegen. Maar het gaat om een wandeling, geen promenade voor de argeloze rolstoeltoerist. Ik zet mijn vehikel op zijn laagste snelheid en laveer traagjes en behoedzaam tussen modderige resten van plassen, daarbij met mijn rechterbeen de rolstoel in evenwicht houdend, want ik wil me niet onverhoeds in die modder storten. Maar ik zit in de volle natuur, wat zou ik klagen? Ik moet naast een hooiland waar sporen van wandelaars het enige pad vormen. En over een beekje, maar gelukkig ligt er een bruggetje: vijf dikke stevige balken, erdoor zakken kan niet. Erop en erover geraken jammer genoeg ook niet: die balkenbrug is zo hoog dat mijn rolstoel met de beste wil van de wereld dat verhoogje niet aan kan. Wandelen is niet hetzelfde als rolstoeleren! Rechtsomkeer dan maar, en zo maak ik het circuit ook vol, en tenslotte langs de vaart kom ik aan mijn vertrek- en eindpunt.
De 'Dombergheidewandeling' is interessanter: in de Watertappingsstraat sla je rechts het bos in, en je komt zo aan een klein droog ven zonder naam. Rond dat vennetje wordt actief aan heideherstel gedaan: bomen zijn gekapt om de oorspronkelijke vegetatie weer een kans te geven. En dat lukt vrij aardig, zie ik: heide groeit en bloeit er alom.
Op dit ogenblik bouwt 'men' in het ruimere vennengebied een natuurinrichtingsproject uit. 'Men' dat zijn dan het 'Agentschap voor Natuur en Bos' en de 'Vlaamse Landmaatschappij'; de herinrichting kreeg ook de steun van het LIFE-fonds van de Europese Unie. Dit fonds erkent het Turnhouts Vennengebied als een uniek natuurgebied op Europese schaal: niet niks vind ik dat, te herstellen en herstelde natuur om trots op te zijn, hier zo vlakbij. Je komt zo wel tot de eigenaardige paradox dat deze nieuwe oude natuur ten slotte een product is van de huidige cultuur. Niet zo raar, en waar. En ik kan het alleen maar toejuichen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten