zondag 31 oktober 2010

Het meer van Roberville 2010

Ik in juli een week op vakantie in de buurt van Malmédy, een streek waaraan ik verhangen ben. Ik moest meer bepaald in Ovifat zijn, deelgemeentetje van Roberville, en bijgevolg zou ik langs het meer passeren. Maar verrassing: het meer was er niet meer, dat wil zeggen: het stond droog, er waren werken aan de gang. Ongewone landschappen kreeg ik te zien, grote kranen en bouwvakkersketen. En in der verte werkloze bootjes, kano's, een duiktoren die alleen nog een stalen geraamte is.


De duiktoren: 'We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem te demonteren voor onderhoud'

Krijg ik vanmiddag een telefoon van mijn dochter Noortje, die in De Standaard op pagina 32 een artikel gelezen had over of all places het meer van Robertville, en daardoor moest ze aan mij denken. 'Robertville bekomt van droge zomer' heet het stuk. Ik heb dezelfde krant, maar die tekst had ik nog niet gezien. Euvel meteen hersteld, en dan kom je, een half jaar later, te weten hoe de vork aan de steel zat. Electrabel - verwondert het ons dat die lui een dikke vinger in de pap hebben? - 'onderhoudswerken aan de dam moest uitvoeren'. Ik lees verder dat de dam gebouwd werd van 1926 tot 1929: een kunstwerk van 80 jaar oud heeft dan wel een restauratie verdiend.


De brug onder de hoede van een kraan

De toeristische sector, die in Robertville en omgeving hoofdzakelijk van het meer leeft, was echter niet zo denderend gelukkig: het verlies aan inkomsten zou zowat € 50.000 bedragen. De plaatselijke VVV trachtte dat tegen te gaan door allerlei alternatiefs en leuks te organiseren in en rond het droge meer: wandel- en autorally's, mountainbiken, een tirolerfeest. Meer dan een pleister op een droge plas is het niet geweest. Op de droge bodem verschenen wel allerlei planten: 'botanici ontdekten zelfs zeldzame veensoorten'.  'Ja', zegt de vice-president van de VVV, 'er is altijd een goeie kant aan'.


België plaatselijk gebarsten, het nieuwe zaad reeds ontkiemd


Het vaderland wordt grondig hervormd

Toch viel het voor mij toch tegen: zwemmen en een beetje voorzichtig duiken waren er niet bij, een terrasje doen vlak bij het water evenmin, maar het was eens iets anders. Een beetje vervreemding, en andere bezigheden zoeken, in Stavelot en op de Hoge Venen, bij het Signaal van Botrange. En daar kom je ook niet alle dagen.

1 opmerking:

An Van Rie zei

Toon,
snel een bezoekje aan jouw blog nadat ik een reactie had gelezen op een artikel over Monsieur Howarden.
Voor een totaal andere visie op Howarden/Gillibrand: lees Henri Pierre Faffin, Monsieur Howarden, Stavelot, 1931. De auteur baseert zich op de notities van de 12 jarige jongen Jean Marbourg, die hij via diens zoon bemachtigd heeft. Volgens deze versie heeft Mériora Gillibrand de moordenaar van haar aanstaande echtgenoot vermoord. Vervolgens is ze gevlucht. Gillibrand heeft heel veel liefdadigheid verricht in Pont en Ligneuville en is daarom nu nog steeds geliefd. De bewoners van Pont en Ligneuville waren alles behalve opgezet met de film die eind jaren 60 is verschenen, omdat die Mlle Gillibrand in een slecht daglicht plaatste.