Zeilvakantie: dagen 1 en 2

Een zeilvakantie, dat wil je toch ook wel eens meemaken? De Vlaamse Federatie voor Gehandicapten (Vfg) bood begin september die mogelijkheid aan mensen die nog voldoende mobiel waren. Daar herkende ik me in, dus ik mee met het TS Astrid, waarbij TS staat voor 'tall ship': een notendop is het inderdaad niet. Het is een brik - een wat? - uit 1918, met een totale lengte van 42 meter, een breedte van 6,70 meter, en de hoogste mast is 26 meter. Behoorlijk imposant als hij volledig opgetuigd is. Een brik is overigens een tweemaster voor de grote vaart.                                                                                                                                       

 

TS Astrid in volle glorie

Plaats van samenkomst en vertrek was Berchem, en daar de bus in naar Vlissingen, naar de Piet Heinkade, waar Astrid aangemeerd lag: een en ander werd meteen al echt Nederlands, wat natuurlijk enig vertrouwen inboezemt. Water, zee, zeilen en Zeeland: het is de juiste combinatie wel, denk je dan.

En wat betreft die gehandicapten die voldoende mobiel zijn: ik was de enige lichamelijk anders-valide. Er zijn inderdaad nog andere beperkingen, mildere en ernstigere, waarmee ik niet gerekend had. Dat was eventjes slikken, moet ik zeggen, maar je kunt niet anders dan de mensen te nemen zoals ze zijn, je stelt vast dat ze net zo goed waardevol zijn, hun best doen in de groep en op het schip, mee voor de goede sfeer zorgen.  We schoten in feite best met elkaar op, en voor mij was het een les in nederigheid.

Het plan was dat we naar de Waddeneilanden zouden zeilen, maar dat ging niet door: de wind zat niet goed genoeg, en het weer was niet betrouwbaar. Een zeiler doet niet wat hij wil: het weer is de baas, of hij dat nu graag heeft of niet. Wij zouden dan ook hoofdzakelijk in Zeeland blijven, de Oosterschelde doorklieven en mogelijk via de Noordzee terug naar Vlissingen komen. 

En zo varen we maandagochtend van Vlissingen naar Middelburg, provinciehoofdplaats van Zeeland, via het 'Kanaal door Walcheren', dat de Westerschelde met het Veerse Meer verbindt. Zeilen doen we dan niet, het schip vaart op de motor. Het traject tot Middelburg is iets korter dan de afstand Turnhout - Kasterlee, en halsbrekende avonturen hebben we tijdens het tochtje niet echt beleefd, maar we hebben al water onder ons voorbij zien glijden, en daar zijn we voor gekomen.

Kanaal door Walcheren: vertrekken onder het motto 'zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet'.

Als we aangemeerd zijn, leert de schipper ons aan de wal - veiligheid voor alles! - hoe we een reddingsvest aan moeten doen, en daarna lopen we over de begane grond naar het stadje dat ongeveer evenveel inwoners heeft als Turnhout: dus, zeg maar 'stad'. Er staat een prachtig stadhuis waaraan een aantal generaties van de Vlaamse architectenfamilie Keldermans meegewerkt en -gebouwd heeft: het werk duurde van 1452 tot 1520.

Het stadhuis van Middelburg, erg Vlaams aandoend

Een ander monument waar je niet naast kunt kijken, is de 'Lange Jan', de toren van de oude abdijkerk, het waarmerk van de stad. Met zijn hoogte van 90 meter domineert hij stad en omgeving. Van boven af zou je bij helder weer een prachtig uitzicht hebben over de Zeeuwse eilanden,maar dat kan ik zelf niet getuigen. Hoe dan ook, Middelburg lijkt mijn een tweede, en grondiger bezoek meer dan waard.

De Lange Jan

De dag sluiten we af op het schip, met Henk en zijn harmonica. Hij is een Nederlander van nationaliteit, in Oostende geboren, heeft helemaal geen Nederlands accent - het West-Vlaams schemert er een beetje door - en kent een aantal zeemansliederen. Passeren de revue: 'What should we do with the drunken sailor', Molly Malone', 'De klokken van Arnemuiden', en natuurlijk 'De lichtjes van de Schelde'. Eigen volk moet ook eens aan bod kunnen komen, denk ik dan maar.

En morgen varen we niet uit: er is windkracht 8 tot 9 beaufort voorspeld, en onze schipper vindt het niet verantwoord om dan uit te varen. Het weer is de baas, of we dat nu graag hebben of niet.