donderdag 26 juli 2018

Watou - Kunstenfestival 2018 - I

Sinds een paar jaar ben ik vaste bezoeker van het Kunstenfestival van Watou: er is altijd interessant werk te zien. Dit jaar was het thema 'troost en verlangen', en dat kan op veel manieren vorm gegeven worden. Mijn eerste stopplaats is steeds de kerk van het dorp, nummer 10 van de tentoonstellingsruimtes.

Daar vind je '1000 cups', een werk van de Nederlander Casper Braat: het zijn even zovele bakjes troost. Je mag een van die mokken, die allemaal identiek zijn, mee naar huis nemen als je er een eigen kopje voor in de plaats zet. Dit kunstwerk is dus pas af op de laatste dag van het festival: dan zal de eentonigheid veranderd zijn in de diversiteit van mogelijk 1.000 verschillende mokken, koppen en zelfs Vlaamse tassen, als die dingen zo mogen heten. En dan zullen deze '1.000 cups' pas echt leven. Mooi moet dat worden!


Casper Braat, 1000 cups, met vooraan al enige diversiteit


Er hoort ook een gedicht van Sylvie Maria bij:

               we zouden kunnen gaan zitten
               in een koffiekopje

               je weet wel
               een klassiek,
               met schuine wanden,
               zodat we telkens naar elkaar toe schuiven.

               geen mok, dat niet.
               geen grote cilinder
               met platte bodem

               maar zo'n kleintje,
               bol.

               misschien dat we daarin
               moeten investeren:
               van alle kamers kopjes maken.

Verlangen naar samenzijn en samenhorigheid drukt koffiekopje uit.

Een werk dat me toch een poosje gekost heeft eer ik het ontraadseld had, heet 'Eternity': je moet er een beetje afstand van nemen voor je de letters herkent. Maar deze wens of dit verlangen naar eeuwigheid of eeuwig leven is besmeurd met pek en veren: het verbeeldt het failliet van ons verlangen naar eeuwig leven. Ga er als pastoor van deze kerk maar tegenaan staan! Maar verdraagzaam is de man wel. De kunstenaar haalt de troost van een eeuwig leven onderuit: daar moeten we ook niet op hopen, dat moeten we ook niet verwachten: we staan er alleen voor. Deze beeldhouwer heet Gilles Barbier, in 1965 geboren in Vanuata, Oceanië. Zijn opleiding heeft hij genoten in Frankrijk, en tegenwoordig woont hij in Marseille.


Gilles Barbier, Eternity

Ronny Delrue is een Belg, geboren in 1957. Zijn werk 'Landscape without saints' is voor mij nogal verwant met 'Eternity'. Die stolpen behoren heiligenbeelden te bevatten: Maria's, Heilig Harten, tal van mogelijke heiligen, bekende en minder bekende. Maar ze zijn leeg. De figuren tot wie we vroeger baden, zijn verdwenen, van die kant hoeven we ook geen troost te verlangen, in Kerk en eeuwig leven geloven we niet meer, schijnt Delrue te zeggen. Wat overblijft is leegte, en of dat zoveel beter is?Tenminste zo voel ik het als ik die werken zie.


Ronny Delrue, Landscape without saints

Maar anderen zullen dat weer anders interpreteren, en dat is goed: we hoeven niet allemaal hetzelfde te voelen en te denken, anders zijn we ook niet meer dan de '1000 cups' van in het begin van deze tekst. En dat kan zeker de bedoeling niet zijn.

Geen opmerkingen: