Vrijdag vandaag: onze groepsreis is meer dan halfweg. Met zijn vieren gaan we met de trein naar Ravenna: Eva, Ingrid, Chris en ikzelf. De Italiaanse Spoorwegen hebben ervaring met rolstoelgebruikers: geen enkel probleem. Naar Ravenna, ooit een zeer belangrijke stad in het Romanum Imperium, gaan we voor de kerken en de mozaïeken, en de dames doen naderhand aan window shopping.
Eerst aan de beurt: de basiliek van San Francesco, in de vijfde eeuw al gebouwd door bisschop Neon. De kerk had toen natuurlijk een andere naam. Ze werd overigens verbouwd in de tiende en achttiende eeuw. We passeren later de graftombe van Dante, hier gestorven in 1321, maar het gebouwtje is van 1780. Het lijkt voor de vele Italianen die we zien komen en gaan een soort van bedevaartsplaats te zijn. En dan volgt de basiliek van Sant' Apollinare Nuovo, ook al gebouwd in de zesde eeuw, met een mooie,elegante campanile. Binnen indrukwekkende mozaïeken: die van de Drie Koningen zijn het meest recent - dat is zeer relatief - en zeer levendig, en rijkelijk versierd. Binnen, naast de hoofdingang een plaquette die vertelt dat Theodorik de Grote, koning van de Ostrogoten, deze kerk vanaf de fundamenten gebouwd heeft. Als ik het sta te lezen, krijg ik tranen in mijn ogen: oog in oog met een belangrijk stuk verleden dat me min of meer bekend is, krijg ik steevast een krop in de keel, of dat nu 100 of 1400 jaar geleden is.
De gewone geneugten des levens zijn er ook nog: in de Ca' de Ven (Casa di Vino) kiezen we alle vier een menu 'degustazione' voor € 32, met aangepaste wijnen bij de verschillende gangen: we krijgen Albino, Pallazzini, Passirti (dolce) en koffie na. We proven wat de Italianen noemen 'spek d'anatra', dat is eend, en faraone, parelhoen en helemaal niet Egyptisch. De dames hebben het over wijnen, we drinken en leren drinken, proeven en restaurants kennen die het bezoeken waard zijn, en plots komen de etymologieën van lichtekooi, rotzooi en kalkoen ter sprake. Zelfs blaffetuur passeert de revue, al kan niemand van ons zeggen waar het vandaan komt. Mijn bewering dat ook het Engels het woord kent, als 'blaffeture' dan, (klemtoon eerste lettergreep, uitspraak zoals 'literature') wordt weggelachen.
Ca' de Ven is een oud palazzo, ingericht als wijnlokaal en restaurant. De stijl en oudheid druipen er van de muren. In een lichtere zaal, met een moderne glazen overspanning, staat het metalen beeld van 'il passatore', een nu min of meer legendarische en vol respect herinnerde volksfiguur. Lo Zingarelli Minore beschrijft hem ten eerste als iemand die mensen de rivier overzette, ten tweede als een figuur die clandestien mensen de grens overbracht, als iemand die het systeem tegenwerkte, tegen de stroom in ging dus. Als je die zaal in wil en het beeld wil zien, moet je langs een hellinkje, wat ik onverschrokken met mijn rolstoel uitprobeer, vaststel dat de helling te steil is, mijn zwaartepunt valt buiten het grondvlak, en ik kieper pardoes achterover tegen 'la bella terra d'Italia': een compleet 'minor incident', ik heb gezien wat ik wilde zien: Ravenna is alle opzichten een meevaller. We hebben er cultuur en culture gastronomique verenigd.
Op de terugweg discussiëren we in de trein over een plaats die ik me niet meer herinner, maar een Italiaanse in onze bijna lege wagon komt in het Nederlands tussen en legt ons een en ander uit. Merkwaardig, toch? Morgen horen we thuis, of in Italië, heel de dag onze taal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten