Beelden boven de centrale poort (Giovanni Pisano)
Beelden van apostelen om naar op te kijken. Kunstenaars: navolgers van Giovanni Pisano, eerste decennia van de veertiende eeuw. Het zijn kopieën van rond 1960
De campanile in volle glorie
Monteriggione was vandaag een behoorlijke en bekoorlijke eerst gang, maar de plat de résistance kwam pas na de middag, en dat was Siena. Ik heb iets met die stad: ik ben er al drie keer geweest: in '72, in '99 met overtuigde regen, en in 2008, nauwelijks tien maanden geleden, toen met schitterend weer. Ik word telkens weer betoverd door 'il Campo', het schelpvormige, oplopende marktplein van Siena, de gebouwen die rond die soort van kuip staan en de piazza windvrij houden, zodat je er met volle overgave van de zon kunt genieten. Op de terrasjes was het naar onze schatting zo'n 25 graden, in ieder geval zon en warmte genoeg om van te transpireren. En wij, slechte karakters, met een goed hart, dachten dan aan grijs België met zijn hagel en regen.
Dat maakt natuurlijk onze reis niet beter, laten wel wel wezen. Er moet iets ondernomen en beleefd worden; Voor mij is dat mijn vierde bezoek aan de dom van Siena, vandaag in uitzonderlijke omstandigheden: 10 maanden geleden was de dom overvol, het leek een profaan museum met massaal veel bezoekers, het geheel en de delen in je opnemen was onmogelijk. Niet zo vandaag: we (Dieuwertje en ik) hebben het rijk zo goed als voor mij alleen, ik kan zien wat en genieten hoe ik wil. We zijn einde maart, voor het begin van het toeristische seizoen; verleden jaar waren we (Noortje en ik) er twee maanden later, en dat scheelde meer dan een slok op de borrel.
Maar eerst nog eens de campanile bekijken, een echt mooie toren, door de steeds breder wordende vensteropeningen van beneden tot boven op zijn Italiaans opengewerkt, lichter gemaakt. Je kunt die reeks openingen ook als een geheel zien: dan lijken ze wel een trechter met de opening van boven en de punt van onderen. Die open trechtermond kan dan 'alle zegen die van boven komt' heel makkelijk opvangen, de punt bevestigt die zegen dan vast in de aarde: zo kan je het verticalisme van de middeleeuwen ook invullen. Of de bouwmeesters van deze kathedraal dat ooit bedoeld hebben, is een andere zaak. Verder is de koepel, net als verleden jaar, nog altijd ingepakt: restaureren is wel eens meer een werk van lange adem. dat weten de Antwerpenaars ook maar al te goed: De Onze-Lieve-Vrouwekerk heeft jaren op haar volle vroegere glorie moeten wachten. Maar de façade - naar een ontwerp van Giovanni Pisano - is als vanouds prachtig, zeker bij dit schitterende weer en zonlicht: zeker een zegen die van boven komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten