Certaldo - Turnhout (dag 5)

Meegebracht


Uit Volterra: 'Ombra di sera' en 'Donna del Santuario di Diana'


Uit Certaldo: Silvia Borgogni: L'albero del Fallo (De boom van de Fallus)


Uit Certaldo: keramiek: bord met 'la vendemmia' (de wijnoogst)


Slotwoord, amen, maar niet uit

's Ochtends in alle vroegte zien we dat het goede weer dat we voornemens waren mee naar België te nemen, hier al voor een groot deel verdwenen is: de zonneschijn van de vorige dagen heeft plaatsgemaakt voor een grijzige hemel. Het blauwe uitspansel is zeker al op weg het vaderland.

Alles verloopt vandaag voorspoedig, zoals we dat al heel onze reis gewend zijn. Jan voert ons met bekwame hand naar Pisa, op Ryan Air heb ik sowieso niets aan te merken, en na een vlucht zonder geschiedenis en een uitermate zachte landing (applaus van de passagiers) hebben we weer Belgische bodem onder de voeten. Wat een zaligheid? Nee hoor: het goede weer dat in Italië al voor ons vertrokken was, heeft kennelijk behoorlijk wat vertraging. Dat zagen we al toen we tijdens de landing naar buiten keken: autowegen glimmend van het nat, toen we nog wat lager waren opspattend nat achter auto's en vrachtwagens: met dat weer waren we dinsdag ook vertrokken. Home, sweet home!

Op Brussels South Airport valt de groep al uit elkaar: Marleen wordt door haar vriend opgehaald en samen spoeden ze zich naar Hasselt, Jan en Kris rijden op eigen houtje naar huis en Dieuwertje neemt in Charleroi de trein naar Gent, waar zij woont. Zo kan Annie met ons mee: Eva brengt haar dan van Turnhout naar Herentals.
Onderweg regent het pijpenstelen, en een regenboog is er vandaag niet bij: mistroostig weer zoals we dat hier al maanden kennen, we zijn in een wip geacclimatiseerd. En om half vier sta ik voor mijn voordeur: 'Addio a Certaldo, o bella terra pia' om een Italiaans lied te parafraseren. Moe maar voldaan, zoals het dan obligaat heet.

Zeer voldaan: het weer was uitstekend, de reis zonder meer prachtig, de groep van een kwaliteit om duimen en vingers af te likken. Wat mij betreft: zelden meegemaakt.
Bijgevolg, ergo en dus: een zeer warm woord van dank aan

Marleen, die goedlachs alles mogelijk maakte, en voor truffels en ontroering zorgde,
Annie, de onverwoestbare met haar goede humeur en leuke verhalen,
Dieuwertje, die mij perfect begeleidde en de groep zomaar voor zich innam,
Eva, actief en positief en no nonsense als altijd,
Francine, in rust en kalmte zeer genietend,
Jan, als bedreven chauffeur die ons in Toscane rondreed,
Kris, steeds benieuwd en tot verhalen bereid,
Moniek, de natuurlijkheid zelve en complexloos zichzelf,
Ulrike, de beminnelijke Europa in levende lijve, Oostenrijkse Nederlandse die in België woont en daar Italiaans leert.

Wij kijken uit naar volgend jaar. En misschien ga ik toch vroeger terug naar Siena.