San Gimignano: een modale middenstander en een echt rijke
De dom en een zeer rijke toren
Toscaanse kraai bewaart het overzicht
De volgende belevenis wacht op ons na de middag: San Gimignano. Dat ligt zo'n 20 kilometer van Volterra, en die afstand door het Toscaanse land is een feest voor het oog: het ene aantrekkelijke landschap volgt het andere op. Vanuit ons minibusje is foto's nemen helaas te moeilijk: ik ga wel eens op zoek op het internet.
In San Gimignano kijken ze niet op een torentje meer of minder: de stad wordt niet voor niets 'la città delle belle torri' genoemd. Van de 72 die er ooit waren, blijven er nu nog 14 over. De hoogte van de toren bewees de rijkdom van de eigenaar: in de middeleeuwen was dat daar dus een strijd om 'ik-wil-de-grootste-hebben', met robuuste stenen optreksels. Ik heb zelden het woord 'statussymbool' zo letterlijk geïnterpreteerd gezien. Indrukwekkend is het ondertussen nog altijd.
De dom bezoeken is een must: het is een Romaanse kerk uit de 11de-12de eeuw, in de 15de eeuw uitgebreid, en de voorgevel werd in de 19de eeuw vernieuwd. Binnen weer een stripverhaal avant la lettre: boeiende fresco's van Domenico Ghirlandaio, ook niet de kleinste naam: aan de linkerkant taferelen uit het Nieuwe Testament, aan de rechterkant staat het Oude Testament. Het is een grote zoekplaat geworden: welke schildering beeldt welk verhaal uit? De verschrikkingen van de hel, boven de uitgang, zijn zeer plastisch en huiveringwekkend. Leuke waarschuwing voor de gelovigen moet dat geweest zijn, als ze na de mis naar buiten schuifelden en zich weer in het aardse tranendal begaven. De clerus van vroeger had een zeer praktische fantasie en strategie, zullen we maar denken.
Handtassenwinkels trekken onze aandacht, niet zozeer de mijne, maar die van de meerderheid van het gezelschap: Dieuwertje vindt een best mooie. En we drinken nog iets op de 'Piazza della Cisterna', die zo heet omdat er een waterput in het midden van het plein staat. Ons terrasje heet trouwens originelerwijze ook zo, maar in plaats van water laten we ons een prosecco serveren: straks nemen we dan nog wel een douche, het water hoeft niet ongerust te zijn.
In Certaldo tenslotte duiken we 'Artesia' in, de 'bottega artigiana'. Vooral de keramiek is er zeer mooi: 'Armonia di Forme e Colori' zeggen de ansichten die de zaak speciaal heeft laten drukken. Voor mezelf kies en koop ik een kleurrijk bvord dat de wijnoogst (la vendemmia) voorstelt, voor de kinderen vier mokken: koffie drinken uit kleur zal het worden. De dames komen ook goed geladen naar buiten, zoals het hoort.
's Ochtends had ik in de enige libreria van Certaldo al een bloemlezing uit Boccaccio's Decamerone gekocht: 'Medioevo e Francigena nel Decameron di Giovanni Boccaccio. Het bevat ook 'Anedotti, ricette en curiosità'. Je kunt geen leven lang literatuur onderwezen hebben, en dan aan een van de de bronnen ervan niet gaan drinken, vind ik. De gekozen verhalen zal ik in het Italiaans kunnen lezen, echter niet dat uit de 14de eeuw, want dat zou te moeilijk zijn, vrees ik.
Zo trekken naar ons laatste avondmaal: het wordt vroeger besloten dan de andere dagen, want morgen moeten we er vroeg uit om op tijd terug naar huis te gaan. 'Peccato, peccato' vinden we dat, maar geen enkele kermis duurt wekenlang. En we zijn van plan het goede weer mee te brengen, puur uit vaderlandsliefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten