Kreta: Chersonissos - het Leidse Plein

Traffic, dat autoverhuurbedrijf, ligt schuin tegenover het hotel. Ik ga daar eerst eens horen, en met iets meer informatie wil ik de straat weer in lopen, westwaarts als ik dat zo mag zeggen. Vlak naast Traffic vind ik een horecazaak, een brasserie meer bepaald. Allemaal zeer normaal, behalve de naam van het etablissement: 'Leidse Plein' heet het! Je komt overal ter wereld Nederlanders tegen, maar dit vind ik toch heel bijzonder. Ik denk: het Leidse Plein, daar moet ik zijn, en ga op het terras zitten, waarbij de kastelein me erg behulpzaam is met mijn rolstoel. Op mijn vraag wat hij zoal voor lekkers schenkt, antwoordt hij 'Duvèl', want hij heeft natuurlijk al de ware Belg in mij gehoord. Waarop ik dan weer welsprekend: 'Breng mij dan maar een Duuvel', alzo het begrip en de verstandhouding tussen de volkeren aanzwengelend.

Cafébaas in 't blauw

Ik vind het altijd leuk taalgenoten in den vreemde te ontmoeten, bijgevolg geraken we in gesprek. Natuurlijk wil ik weten of autoverhuurbedrijf 'Traffic' betrouwbaar is, en dan hij weer dat het een van de beste in de streek is. Hij bedingt me bij zijn buurman nog een aanzienlijke vermindering, bij mijn tweede duvel geeft hij me nog wat snacks toe, en de eenwording tussen België en Nederland is nu echt wel nakend. Tenminste in Koutouloufari, Chersonissos, Kreta. Op straat heeft de man ook voor de 'couleur hollandaise' gezorgd: een grote, knalgele plastic klomp staat voor zijn nering op een soort fiets geposteerd, je kunt meteen aan de Ronde van Kreta beginnen!

Aan de ketting, maar geschikt voor extreme sportexploten

Mochten er Grieken in zijn zaak verzeild geraken, ook daar heeft hij aan gedacht: voel je thuis is voor hem kennelijk van het grootste belang. De naam hangt netjes en mooi in het Griekse alfabet op zijn terras: het inheemse volk mag niet over het hoofd gezien worden!

Taverna Leidseplein

Een jonge kelner is benieuwd naar waar in België ik vandaan kom, en als hij Turnhout hoort, reageert hij: 'O, dat is bij ons vlak om de hoek!' Hij had jaren in Tilburg gewoond, een streekgenoot als het ware. Ik mag stellen: ik heb een paar leuke uren doorgebracht op het Leidse Plein in Kreta.

Nog iets over toeval, streek- en taalgenoten: zit ik op een avond is de rustige bar te lezen, komt er een echtpaar binnen dat gaat zitten aan het tafeltje vlak naast me. Ik hoor ze praten, en ik denk: die zijn ook niet ver van Turnhout. Ik spreek de vrouw aan en zeg:

'Aan jullie taal te horen, zijn jullie ook niet ver van Turnhout.'
Zij: 'Dat klopt, wij zijn van Turnhout.'
Ik: 'Ik ook'
Waarop de man: 'Uit de Molenbergstraat, hé!'
Ik: 'Hoe kunt u dat weten,'
Hij: 'Wij wonen daar ook.'

Ik woon in 62/6, zij een vijftal huizen verder, in de richting van de markt. Ik had de mensen niet herkend, maar zij zullen geweten hebben: dat is die buurman met zijn elektrische rolstoel. Die wordt door vrienden al eens betiteld als 'de snorrende snor' of 'the racing machine', ik val dus iets meer op, vermoed ik. Zelf noem ik het tuig nog wel eens mijn Harley-Davidson. Voor gehandicapten, wel te verstaan. In Kreta had ik hem natuurlijk niet bij me, maar ik had hem er rustig kunnen gebruiken. Hoewel: zonder heb ik van het eiland ook gezien wat ik wilde.
Een manuele rolstoel en zelf lopen in de mate van het mogelijke, en je komt ook een eind ver, heb ik vastgesteld.