donderdag 3 mei 2012

1 mei: groene feestdag!

Aan het weer behoort een mens zich niet te ergeren: het doet wat het wil, en dit jaar was april bijzonder grijs en kil. Maar als er ons dan plotseling toch een paar lentedagen toevallen, dan trekken de mensen naar buiten, dan willen ze de zon opsnuiven en het groen gaan bekijken, zo van: hoe staat het ermee? Het Bels Lijntje is dan zeer begrijpelijk een druk bereden route.

Je rijdt voorbij het Haverven, dat weer wat uitgestrekter wordt - Natuurinrichting heeft daar echt goed werk gepresteerd - en je komt aan de uitkijktoren bij de Klotteraard. Dat is pas een idee geweest, die toren: zoals die mensen aantrekt die de weidsheid en de schoonheid van het Vennengebied willen ervaren, dat is uniek, als je het mij vraagt. Ik klauter ook graag elke keer naar boven: het is steeds de moeite waard. De Kleine Klotteraard staat, na de ruiming van het slib verleden jaar, weer lekker vol. Alleen de waterlelies zijn nog niet terug: je vindt er nu wel aan de andere kant van de oude spoorweg, alleen bloemen hebben ze nog niet, daarvoor is het nog te vroeg.


Waterlelies, ten westen van het Bels Lijntje

De Grote Klotteraard is bij zonnig weer altijd een mooi schouwspel: hij weerspiegelt de blauwe hemel en de witte wolken, en de nog weinige bomen aan zijn oever: gewoon prachtig, telkens weer en opnieuw.


Natuurlijk spiegelbeeld

Of je kunt de weidsheid van de wereld zien, gewoon door, vanuit een bescheiden poging tot kikkerperspectief, de oppervlakte van het ven en de horizon erachter te bekijken, en dan weet je: het Vennengebied is echt top, ook mede door de werken die er de laatste jaren, en nu nog, uitgevoerd zijn. Dit stuk natuur is echt gerevaloriseerd, en het resultaat is schitterend!


Schitterend stukje aarde

Veel bomen en struiken zijn inmiddels gerooid, nieuwe paden en wandelwegen zijn vrijgemaakt en schapen grazen op de vrijgekomen stukken grasland: ecologisch onderhoud van de natuur.


Natuuronderhoud

Het lijkt wel of de zon de vogels bevrijd heeft: ze laten zich overal horen, en je ziet er behoorlijk wat vliegen. Het is echt een geluid en gefluit van je welste: grutto's, kieviten, snippen, vinken en tjiftjafs. De natuur koestert zich aan de zon!

Groepen madeliefjes dicht bij elkaar bewijzen de het lente is, dat de natuur ook in grijze tijden niet stilstaat. Ook de eik, die er altijd als laatste bij is, zit al in het blad, maar hun volle wasdom hebben die nog niet bereikt: ze blijven een beetje bescheiden. Toch: dat jonge groen is mooi om te zien, er is weer groei en leven.


Samenscholing van madeliefjes


Nog schuchter eikengroen

Al die zaken kondigen aan dat er weer echte warmte en veel licht zal komen, en veel leven daardoor. En dat zien en horen, daar genieten de mensen van, 'natuurlijk', in de volle betekenis van het woord. Ik vind het elk jaar weer een bijzondere belevenis: de lente en het jonge leven doen de mens hopen en uitkijken naar het verdere verloop. Zoals je dat meemaakt met je eigen kinderen, toch?

Geen opmerkingen: