De bemanning moet stevig de handen uit de mouwen steken: het is werken geblazen. Ondanks de drukke bezigheden blijven veiligheid, overleg en behoedzaamheid de eerste prioriteiten: de zee is onberekenbaar en voorkomen is hier meer dan elders beter dan genezen. De 'crew' werkt voor welbegrepen eigenbelang, maar natuurlijk ook voor dat van ons, de passagiers: een echt verantwoordelijke baan hebben ze, de scheepslui. Het mooist wordt de instelling waarmee ze hun hun taak dienen uit te voeren, uitgedrukt op het windjack van Caroline: 'Festina lente' staat op de rugzijde, wat 'Haast u langzaam' betekent.
Terecht zeilerslatijn
Amaury excelsior
Voor ons is het natuurlijk een plezier de zeilen te bekijken, er de wind in te zien en te voelen, de snelheid van het schip gewaar te worden: te genieten in een woord. En er foto's van te nemen: je maakt dit niet alle dagen mee.
Na zo'n week besef je - ook door dat 'festina lente' - dat zeilen niet alleen een manier van varen is, maar ook een levenshouding, zowaar een metafoor voor 'op een goede manier je leven leiden'. En dan blijkt dat je meer meegemaakt hebt dan je verwachtte.
Ten slotte krijgen we land in zicht: Tenerife en Puerto Miguel doemen op. Op een prachtige reis kunnen we terugblikken, we hebben een schitterend eiland gezien, met de echte zee kennisgemaakt en ze beleefd, onze groep was top, en de 'crew', verdient alle bewondering en hulde. Thuishaven van de Astrid is Vlissingen, de schipper en zijn vrouw, Pieter en Ineke, zijn Nederlanders, de meeste leden van de bemanning ook: we voerden dan ook de meer dan passende vlag, die net uit de strijk leek te komen. Het moest een beetje netjes zijn, dat ook natuurlijk.
Eresaluut
Geen opmerkingen:
Een reactie posten