De Zoo: vlinders, een beeld en een grutto

Zeer aantrekkelijk in de Antwerpse dierentuin is zeker de 'Vlindertuin', die voordien de 'Wintertuin' heette: het gebouw is in 1897 ontworpen door Emile Thielens, die voor het dak een ijzerdraagconstructie met veel glas gebruikt heeft. Het is op zichzelf al een merkwaardig bouwwerk. Het staat vol exotische planten, er zijn een paar waterpartijen en de temperatuur is meer dan best genoeglijk. Dat moet ook: vlinders alom, geen koolwitjes, citroentjes of blauwtjes, maar tropische exemplaren.

Vlindertuin, werk van Emile Thielens (1895-1897)

Wij hebben er vooral - eigenlijk alleen - blauwe morpho's gezien, maar die zijn dan ook talloos. Dat blauw zie je alleen als ze vliegen, want in rust laten ze  enkel de onderzijde van hun vleugels zien, en die zijn bruin met verschillende 'ogen'. Ik had de indruk dat die diertjes zo groot zijn als mussen of vinken. Niet hun lichaampjes, maar hun vleugels mogen er best zijn: ze hebben een spanwijdte van 10 tot 12 cm. In de natuur kun je hem spotten in de regenwouden van Midden- en Zuid-Amerika.

Een blauwe morpho doet zich te goed aan fruit in een schaal

Gezamenlijke maaltijd: hier en daar zie je een stukje blauwe vleugel

Er staat ook een mooi beeld in de Vlindertuin:  'Aan 't bad verrast' heet het, uit 1901 is het, en van de hand van Alfons van Beurden. Vroeger stond het voor de Egyptische tempel, bij het olifantengebouw dus, maar hier is het inderdaad beter op zijn plaats: het staat boven een waterpartij, wat de geloofwaardigheid van het werk ten goede komt. De twee jongens worden verrast door een slang, die hier op natuurlijke wijze uit het water komt gekropen. De onderste knaap trekt zich uit schrik hogerop, maar zijn grotere broer heeft een stok gevonden en probeert daarmee de slang te verjagen door er fluks op los te slaan. De dierentuin heeft vrij veel geslaagde dierenbeelden, en dit is er zeker een van.

Alfons van Beurden, Aan 't bad verrast

Dicht bij de Vlindertuin zitten een aantal inheemse watervogels in een volière: kluten heb ik daar de vorige keer gezien, en deze keer zowaar een grutto. Ik vraag me af waarom die per se in de Zoo moet zitten. In het Vennengebied zie en hoor je ze bijna a volonté, maar er een foto van maken, dat is me nog nooit gelukt. Het zijn zeer schuwe diertjes, en poseren doen ze niet. Hetzelfde geldt trouwens voor snippen. Maar deze gekooide grutto geeft me dan eindelijk de gelegenheid. Daarom zit deze grutto in de Zoo: hij is het plaatselijke fotomodel. Doordacht opzet van de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde! En zo beleef je in de Zoo altijd iets.

Zoogrutto