dinsdag 13 november 2018

Reis naar Peru, dag 7 - Cusco

Cusco was dus de hoofdstad van het eens zo machtige Incarijk, en daar kun je hier en daar nog wel sporen van zien, maar wat vooral markant aanwezig is, zijn de talrijke kerken, en niet altijd zijn ze even bescheiden. Op de Plaza de Armas staan er drie naast elkaar: de kathedraal natuurlijk, maar rechts daarvan de Iglesia del Triunfo (1536), en links de Iglesia de Jesus y Maria (1733). Als vrome katholiek kost het hier geen enkele moeite om hier aan je trekken te komen.

In die kathedraal mag je geen foto's maken, en dat is nu eens in geen enkel opzicht jammer, spijtig of te betreuren: die kerk is zo overdadig versierd dat je zelfs geen muren meer ziet. Ze deed me zelfs denken aan een polytheïstische tempel, een pantheon van alle mogelijke heiligen, een centrum van bijgeloof en heidendom. Wat mij betreft: een van de lelijkste kerken die ik ooit gezien heb. Maar ja, smaken verschillen.


Ingeprangd tussen twee andere kerken: de kathedraal van Cusco

Een opmerkelijk schilderij hangt er: 'Het laatste avondmaal' van ene Marcos Zapata: Christus met zijn apostelen zitten aan tafel zoals gewoonlijk, alleen wordt er cavia gegeten en chicha gedronken, een populaire regionale maïsdrank. De vruchten die ze zullen eten, zijn ook uit de streek: de nieuwe godsdienst met een couleur locale! (de foto heb ik overigens van het internet geplukt.)


Marcos Zapata, Het laatste avondmaal

In het midden van de Plaza de Armas staat een groot standbeeld, duidelijk van een Incaleider.  Wie het moet voorstellen weet ik niet, wel dat de verdwenen Incacultuur op allerlei manieren prominent aanwezig is: de Cusquenos beschouwen zich zowat als hun erfgenamen, en dat zullen we geweten hebben. Het beeld heet dan ook 'Monument voor de Inca's'.


Monument voor de Inca's

De Inca's waren niet altijd lieverdjes: heel veel stammen en volkeren hebben zij onderworpen, en mensenoffers om de goden gunstig te stemmen waren niet ongewoon. Al hun erfgenamen dienen ook niet altijd als even betrouwbaar beschouwd te worden. Ze proberen een rondrit in Cusco te verpatsen, tot aan het grote Christusbeeld komen we dan: rolstoelen mee op de bus nemen, geen probleem, heren, dat is zo gepiept, er wordt betaald, en de bus zal hier om half vier vertrekken. Dat wordt vier uur na een uitleg van een Cusqueno in het Spaans en ook in een zeer persoonlijk Engels, een rolstoel kan toch niet mee op de bus, er wordt een taxi ingeschakeld, er komt een andere bus, weer kan de rolstoel niet mee, voor ons kan de rondrit niet doorgaan, er wordt onderhandeld, wij vragen ons geld terug, de bus vol wachtende mensen blijft gelukkig kalm en begripvol, een Peruaanse komt ons ter hulp, en zij brengt het voor elkaar dat ons het geld teruggegeven wordt. Dat heb je ook in Peru: niet elke gids is officieel en geaccrediteerd, en dan krijg je zulke toestanden: geld moet het opbrengen, dames en heren! Ook alle taxi's schijnen niet officieel een vergunning te hebben: de Peruanen improviseren nogal graag, als toerist kijk je beter goed uit. Maar we werden wel uit de nood geholpen door mensen van daar die ook wel zagen dat er iets niet juist was.


Een sightseeing tour zonder moeilijkheden wordt ons zonder moeite verpatst

Het Christusbeeld staat op een hoogte buiten Cusco: het is geïnspireerd op de Christus van Rio de Janeiro, en heeft de respectabele hoogte van 27 meter. Je moet er niet echt vlak naast staan om het te zien.


De Christus van Cusco

De sightseeing tour hebben we dus gemist, maar we hebben er tenslotte ook niet voor betaald, en 'pedibus cum jambis', lopend dus, hebben we ook heel wat gezien. Terwijl Christus bovendien op ons toekeek, nota bene!

Geen opmerkingen: