Zo ook weer dit jaar: plaats van gebeuren is Houffalize, in de vallei van de Ourthe Orientale: klein stadje (in Vlaanderen heet dat een dorp) dat in het Ardennenoffensief best veel te lijden heeft gehad, maar dat is voor een andere aflevering. Ook mooie natuur, bossen, heuvelachtig terrein (in Vlaanderen heet dat bijna 'bergen'), mooie wolkenformaties, prachtige wandelingen.
Schapenwolken, of cirrocumulus, vrijdag 5.8 om 18.20 uur
Maar deze bijna poëtische zachtheid kan ons niet blijven boeien: gewandeld moet er worden, vooral door de ms-patiënt die met een scootmobiel aan de esbattementen zal deelnemen. Vlak bij ons vakantiehuis vertrekt de 'Promenade Roche Plate': dat is een mogelijkheid, misschien niet zo heel makkelijk zegt Noortje die de wandeling al twee keer gepresteerd heeft, maar waarschijnlijk niet onoverkomelijk.
Vertrekpunt van ons tochtje
'Piétons uniquement': koppige betweters die we zijn zullen we eens wat laten zien. En ja, in het bos ligt het wegdek aan mijn linkerkant veel hoger, zodat ik aan mijn rechterkant makkelijk naar beneden kan glijden: niet aan te raden speeltuin wordt dat hier, een schuinsrijder ben ik hier. Maar assistentie is nooit veraf, af en toe stap ik uit zodat de scootmobiel in zijn laagste snelheid makkelijker in bedwang te houden is: ons kleine Ardennenoffensief verdraagt na 75 jaar niet alsnog een slachtoffer meer. Maar 'we shall overcome, vandaag nog, niet 'some day': ons optimisme lijdt geen uitstel!
Links wat hoger, rechts wat lager!
En we vorderen, zonder ongelukken, daar kunnen we later nog altijd op rekenen! Soms heb je op natuurwandelingen zo van die poortjes die geen poortjes zijn, zigzagpassages zal ik ze noemen, waar je hier zelfs met geen fiets voorbij kunt. Ze dienen ervoor om motoren, brommers en natuurvreemd geluid producerend vervoer te weren, en daar kan ik inkomen, maar een bescheiden en timide rolstoel komt er ook niet voorbij. Bovendien ligt naast voornoemde hindernis een weiland met prikkeldraad onder stroom, 'stroompje eigenlijk, niet erg sterk', maar daar staan we dan. Ik stijg weer uit mijn kunstmatig ros - ik heb wat afgelopen tijdens die wandeling! - de prikkeldraad wordt tweemaal omhoog gehouden en dan zitten we weer op het juiste pad. Ik loop zelf nog eventjes verder, want ik heb er de smaak van te pakken, en we zetten onze barre voetreis met goede moed verder, iets voorbij de passage nog een voorbeeld van echt Belgisch surrealisme aanschouwend.
Voorbij (voor ons) de zigzagpassage: verboden voor motoren en fietsers. Volgens mij heeft Magritte himself dat bord tegen die eik gespijkerd. Vanuit de andere richting weet je van niets!
Volgt nu een makkelijker deel: hoewel, ik rijd op een wortel die te veel boven het wegdek uitsteekt, val met scootmobiel en al rechts opzij, en houd er sporen van de prikkeldraad aan mijn rechterbovenarm aan over!
Resultaat van mijn Ardennenoffensief!
Dan begeven we ons naar het toppunt van de wandeling, maar dat weten we nog niet, vijf minuten later wel: een betonnen bruggetje over de oostelijke Ourthe, waar hij samenvloeit met een ander riviertje waarvan de naam mij nu gelukkig ontsnapt. Vijf treden brengen je weer naar horizontale en begane grond: ik heb een idee, zoon en schoonzonen voeren dat uit, dat wil zeggen het voorwiel telkens een trede hoger tillen, en zo kunnen we weer verder!
Mijn scootmobiel,
terecht glimmend van trots!
En nu zijn we nu zo in Houffalize. We hebben een exploot volbracht dat in ms-kringen zijns gelijken niet kent: schaars zijn de personen met ms die deze wandeling op hun palmares kunnen schrijven. Een homerische, heroïsche, epische strijd heeft mijn familie geleverd, wat mij tot het besluit bracht: 'Met deze familie kun je naar de oorlog!' We verslaan de tegenstand, maar maken geen slachtoffers! Wat een geruststelling, wat een vreugde in vredestijd!
Uiteindelijk zijn we niet naar de plaatselijke VVV gegaan om te melden dat 'Piétons uniquement' vanaf nu niet meer klopt. Leek ons toch verstandiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten