Charugin probeert in zijn jongste werken de vormentaal van die Russische volkskunst ook uit op Afrika, hoewel hij daar naar eigen zeggen nooit geweest is. Hij schijnt zich te baseren op wat hij erover weet en ervan gezien heeft in de media. Dat levert dan een schilderij op dat nogal beantwoordt aan negentiende- en vroeg twintigste-eeuwse clichés, Russische volkstaal naar Afrikaanse omstandigheden vertaald, zou ik zeggen. Je ziet zijn vertrouwde procedé van de drie lagen, oever-rivier-oever. Onderaan links een zwarte die kennelijk met een jachtluipaard gaat wandelen, rechts een paar, van wie de man een lange pijp rookt, de vrouw haar kind de borst geeft, in het midden een schip dat aankomt, voortbewogen door schepraderen, twee aan elke kant, en krokodillen in de rivier: het beeld is duidelijk aan veel fantasie ontsproten. En bovenaan nog wat couleur locale: een giraf, palmbomen, een bereden olifant en nog een kleiner scheepje. Naïef en decoratief is het wel. De titel doet nogal sinterklaasachtig aan, maar die man kennen ze in Rusland niet zoals wij, neem ik aan.
Stoomboot komt aan in Afrika, 2012
Authentieker vind ik dan 'Geliefde koe' (2012), een schilderij waarop moeder en dochter een koe ergens heen voeren. Op de rug van het die zit een mythologische vogel met vrouwenhoofd. Overigens doen de vogels van Charugin mij aan die van Corneille denken: die beeldt die diertjes ook vaak af met pootjes met drie tenen. Eigenaardige combinaties bedenkt deze Rus, dat tenminste.
Geliefde koe, 2012
'Afspraak' herinnert me dan weer aan werken van Paul Klee, hoewel je menselijke figuren als het meisje en de jongen bij hem niet zult tegenkomen. Maar in de achtergrond kun je met enige goede wil wel iets 'klees' herkennen.
Afspraak, 2012
Een min of meer variatie op 'Zomerse avond' vind je in 'Wit meer' (2011): een zeemeermin zwemt in dat witte meer, terwijl aan de kant een boerin een vis die ze net gevangen heeft, binnenhaalt. Boven haar vliegt nog eens een CCCP-raket.
Die lettercombinatie gebruikt Charugin opvallend graag.
Wit meer, 2011
De meeste werken op deze tentoonstelling komen uit 2012, een paar uit 2010 en 2011. Recent werk, dat zeker, erg productief is Charugin de laatste tijd. Tezelfdertijd kan ik me niet van het gevoelen ontdoen dat de schilder het ijzer ijverig aan het smeden is terwijl het nog heet is: de werken waren namelijk ook te koop. En ik moet eerlijk zeggen: ze zijn aantrekkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten